La fèsta a l'ostau

« Cada an dins cada ostau,
A l’entorn de Nadau,
Se fa un festenal, (bis)
I venon les vesins,
Les parents d’a París,
Davalan al país.

E la nuèch de dabans,
Les pus pichons enfants,
Ni tròban pas lo sòm, (bis)
Aquel jorn tant revat,
A l’escòla n’i a pas cap,
Ni mai chas lo curat.

Quand miègjorn a sonat,
Sus la taula es pausat,
Un polit piòt daurat, (bis)
Per veire un pauc pus nalt,
Les nenès de l’ostau,
S’arrapan pels cambaus.

Un brave còp de vin,
Crompat als Costovins,
Arròsa aquel rostit, (bis)
Tot lo monde es urós,
E quand cadun n’a pro,
Canta qualquas cançons.

Aquel jorn solemnèl,
Mai d’un va l’escavèl,
E tomba lo capèl, (bis)
La jòia es dins l’ostau,
E malgrélo trabalh,
Ni fan en tornigent.

Ara se demandatz,
Per saupre un pauc de mai,
De qu’es aquel repais, (bis)
Vos respondrem pro fòrt,
Lo Diables es pas mòrt,
Venèm de tuar lo pòrc. »