Lo secador e los auriòls
Introduction
Il y avait des séchoirs à châtaignes (secadors) sur place, dans les castanhals, près des maisons associés au four à pain, et parfois même dans la maison sous la forme d’une cleda placée dans la cheminée. Très riches en oligo-éléments, les châtaignes séchées (auriòls) étaient utilisées aussi bien pour nourrir les hommes que pour le bétail. On les réduisait même en farine.
Ethnotexte
Pierre FRAYSSE
né en 1906 à La Rénovie de Quins.
Transcription
Occitan
Français
« Aquò èra un fotut trabalh aquò, per far cremar lo fuòc del secador. Caliá de boès qu'anèsse plan, sec, de tancs que flambèsson pas e que se consumèsson a la longa e que fumèsson un pauc.
Alara, lo nòstre secador, l'aviam pel prat aval, vesiatz aquel secador que fumava totjorn !
Las castanhas quand tombavan, començavan de manjar las castanhas frescas, e pièi nautres n'amassàvem un parelh de secadonats per far secar, aquò se conservava tota l'annada e aviam de castanhas secas après. Èran pel bestial mai que mai, mès una ensalada ambe d'auriòls, l'estiu, quand fa caud, èra bon aquò per far quatre-oras. Manjàvem una ensalada e, per acompanhar l'ensalada, al luòc de far ambe de pan, fasiam ambe d'auriòls.
E se conservavan mèmes que los pus anciens, quand partissián ambe las vacas per anar quèrre un viatge de calç a Sebasac o a Carmauç, ne prenián tota una racion per donar a las vacas lo ser e manjavan aquò e aquò lor raportava.
Ne fasián de farina atanben, ne fasián espotir.
Quand èran plan secas las castanhas o los auriòls, aviam un pichòt afar coma un fons de barricon desfonçat aquí e una masseta que li aviam espintat quauquas poentas qu'agèsson lo cap e que despassèsson un bocin e tustàvem amb aquelas poentas qu'èran sus la masseta per faire partir la palalha. Èra pus lèu fach que faire ambe la man. Aquò èra un trabalh lo ser a la velhada après-sopar :
“Cal palar las castanhas per l'endeman, per manjar.” »
Alara, lo nòstre secador, l'aviam pel prat aval, vesiatz aquel secador que fumava totjorn !
Las castanhas quand tombavan, començavan de manjar las castanhas frescas, e pièi nautres n'amassàvem un parelh de secadonats per far secar, aquò se conservava tota l'annada e aviam de castanhas secas après. Èran pel bestial mai que mai, mès una ensalada ambe d'auriòls, l'estiu, quand fa caud, èra bon aquò per far quatre-oras. Manjàvem una ensalada e, per acompanhar l'ensalada, al luòc de far ambe de pan, fasiam ambe d'auriòls.
E se conservavan mèmes que los pus anciens, quand partissián ambe las vacas per anar quèrre un viatge de calç a Sebasac o a Carmauç, ne prenián tota una racion per donar a las vacas lo ser e manjavan aquò e aquò lor raportava.
Ne fasián de farina atanben, ne fasián espotir.
Quand èran plan secas las castanhas o los auriòls, aviam un pichòt afar coma un fons de barricon desfonçat aquí e una masseta que li aviam espintat quauquas poentas qu'agèsson lo cap e que despassèsson un bocin e tustàvem amb aquelas poentas qu'èran sus la masseta per faire partir la palalha. Èra pus lèu fach que faire ambe la man. Aquò èra un trabalh lo ser a la velhada après-sopar :
“Cal palar las castanhas per l'endeman, per manjar.” »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...