Lo maselièr

« Dins lo temps, les lops venián pas luènh de l’ostal.
N’i aviá un, un còp, èra maselièr, tuava les pòrcs, e èra anat tuar un pòrc del costat de Las Beçadas. S’èra atardivat un pauc e lo lop lo seguèt. Tant que fasiá tintar les cotèls, lo lop lo seguiá mès l’atacava pas. Un còp que fasiá pas pus tintar les cotèls, lo lop assajava de l’atapar. Mès, quand volguèt atapar la cadaula per dintrar a l’ostal, fasquèt pas pus tintar les cotèls e lo lop li desranquèt las bragas. Disián que quand fasián tintar les cotèls, una padena o quicòm, lo lop, aquò li clavava las dents e atal podiá pas amorçar.
Un altre còp, agèt juste lo temps de durbir la pòrta de l’ostau e de dintrar, que lo lop l’auriá atapat ! Aviá un mantèl de crin, d’aquelses mantèls que paravan la plèja, lo desbotonèt e juste quand atapèt la cadaula de la pòrta, lo lop prenguèt lo mantèl. Lo lendeman, trobèron lo mantèl tot estripat. Aquò èra un oncle del Nairac qu’o contava. Èra nascut en 1870. Aquò èra sos grands-parents qu’o contavan. »