Los plastrièrs

« Los ostals èran crepits, dedins.
Fasiam lo crepit ambe de calç. I aviá dos forns a calç que fasián la calç grassa aicí [Montjòus]. Alara la caliá far venir en podra, l'arrosava ambe d’aiga, aquò bolhissiá e veniá en podra. E pièi l’òm mesclava aquela calç ambe la sabla. Tres broetadas per un sac de calç.
Per la sabla i aviá de carrièiras. Aquò èra de gres un pauc roge.
E alara fasiam lo crepit ambe la tibla e pièi la talòcha. De còps fasiam en tres còps. Aquò dependiá cossí la paret èra traucada. Sovent començàvem per far lo pus gròs e pièi après l'òm i tornava passar. E pièi passàvem la talòcha a la darrièira cocha.
Defòra, i aviá pas gaire d’ostals que èran crepits. Aquò venguèt pièi.
Aquò èra a la jomada. Dètz oras, de sièis a sièis, l’estiu coma l’ivèrn. Mès, caliá pas que jalèssa tròp. »