Lo bolangièr de Montjòus

« Mon pèra èra bolangièr e ma mèra cordurièira.
Sabi que mon paire, quand èra jove, èra logat dins una bòria e pièi me sembla que trabalhèt dins una bolanjariè a Milhau, e pièi montèt un fons. Ambe la Guèrra de 14, tot aquò tombèt, e pièi, après la guèrra, venguèt aicí a Montjòus. Pastava a braç e tot èra fach a la man.
Fasiá de michas de dos quilòs o tres quilòs, e pièi pus tard fasiá de bolanjons d’un quilò. Apelavan aquò de bolanjons, de flutas ara.
Aviá una especialitat : la fogassa. Quand ne fasiá per la fèsta, copava una semalada d’uòus ! Fasiá, sai pas, cresi quinze o vint fornadas de fogassa pas que per la fèsta.
Aviá un brave biais. E tot lo monde encara se soven de la fogassa del pèra Roquet.
Pastava sièis oras per far de fogassa. Comencava a doas oras de l’après-miègjorn e la pasta èra prèsta a uèch oras del ser. Començava de far las fogassas a quatre oras del matin.
Li metiá d’uòus, de farina, i aviá pas d’aiga, un pauc de levura, apièi perfumava ambe de flor d’orangièr, de bergamòta. I metiá pas d’aiga, pas que d’uòus ! Pas luènh de dos cents dotzenas d'uòus, copàvem. Èrem quatre e copàvem d’uòus tota la jomada. »