La cambe
Introduction
Le linge était en général produit sur place avec la laine des brebis (lana de las fedas) ou avec des fibres végétales : le chanvre (cambi, cambe) et le lin. On réservait à la culture du chanvre une parcelle de bonne terre appelée canabièira.
On broyait les végétaux avec des bargas appelées aussi bergadoiras ou bargadoiras. Ensuite, on les peignait avec un grand peigne en bois hérissé de piques (una penche de cardaire).
Il y avait des ateliers de tisserands (teissedres, teisseires, teissièrs) dans presque tous les villages.
Photo
© Institut occitan de l'Aveyron (Villefranche-de-Rouergue)
Lucette BOUSQUIÉ
née Fournier en 1924 à Blauzac de La Salvetat, de Margat de La Salvetat, décédée en 2014.
Ethnotexte
Lucette BOUSQUIÉ
née Fournier en 1924 à Blauzac de La Salvetat, de Margat de La Salvetat, décédée en 2014.
Transcription
Occitan
Français
« La cambe se semenava lo mes de mai, quand las tortorèlas arribavan. La grana, aquò èra lo canabon. Caliá semenar aquò espés. D'ont pus fina èra, d'ont pus polida èra la cambe. Se caliá jaire per tèrra e, ambe la lenga, caliá amassar uèit granas.
Aquò ven a un mèstre-cinquanta, dos mèstres.
Copavan la cambe, ne fasián de faisses e, quand èran secs, los metián dedins, jos un cabanat.
L'ivèrn, quand ploviá, sortissián aquò per un prat. Quand èran plan poirits, los tornavan amassar quand èran sècs e, après, los passavan al forn.
Apièi, bargavan, cavalejavan e penchenavan.
Aquò prumièr aquò èra las conolhadas e, après, las estopas.
Après, caliá fialar. Caliá un afar pichon per far téner la conolha.
Quand fialavan, caliá mème de prunas secas per avure de saliva.
Per far la conolha, caliá prene un pal e far tornejar lo fuse per que lo fial s'entortilhèsse. Cada còp caliá de saliva. Una bona fialaira, caliá pas que daissèsse tombar lo fuse.
Dins una serada, doas oras, se fialava una estopa.
L'estopa, lo fial èra pas tant polit que la conolhada. La conolhada, lo fial èra long coma èra longa la cambe. E èra fin, lo fial. De còps, lo doblavan, fasián lo fial retòrç. Metián dos fials. »
Aquò ven a un mèstre-cinquanta, dos mèstres.
Copavan la cambe, ne fasián de faisses e, quand èran secs, los metián dedins, jos un cabanat.
L'ivèrn, quand ploviá, sortissián aquò per un prat. Quand èran plan poirits, los tornavan amassar quand èran sècs e, après, los passavan al forn.
Apièi, bargavan, cavalejavan e penchenavan.
Aquò prumièr aquò èra las conolhadas e, après, las estopas.
Après, caliá fialar. Caliá un afar pichon per far téner la conolha.
Quand fialavan, caliá mème de prunas secas per avure de saliva.
Per far la conolha, caliá prene un pal e far tornejar lo fuse per que lo fial s'entortilhèsse. Cada còp caliá de saliva. Una bona fialaira, caliá pas que daissèsse tombar lo fuse.
Dins una serada, doas oras, se fialava una estopa.
L'estopa, lo fial èra pas tant polit que la conolhada. La conolhada, lo fial èra long coma èra longa la cambe. E èra fin, lo fial. De còps, lo doblavan, fasián lo fial retòrç. Metián dos fials. »
Pas de traduction pour le moment.
© Institut occitan de l'Aveyron (Villefranche-de-Rouergue)
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...