Los tripons de Riupeirós

« La memè Delmàs fasiá de tripons. Anava chal bochièr cercar lo ventre del vedèl tot caud. Lo caliá descóser coma un ventre de pòrc, lo vojar e lo gratar. Lo pus dur, aquò èra l’ase del vedèl, perque cal l’ase. Aquí caliá far ambe d’ai(g)a bolhenta copada amb un bocin d’ai(g)a freja. Pas tebesa, caliá juste copar l’ai(g)a, lo bolh. De còps èra de missant rufar. Es que li aviá l’ase e la ca­lheta e apèi lo fulhet. Aquò èra çò que èra lo melhor aquò. E, a l’epòca, ramassàvem las fresas e las metiam dins lo tripon.
Après, fasián blanquir l’ase, las fresas per las far desgraissar e, las tripas, las caliá pas que passar un bocin a l’ai(g)a, juste chimpadas, perque aquò èra çò que serviá a estacar.
Apèi, sus la taula, òm copava de carrats de pança, de sal e un brave bocin de pebre, un bocin d’aquelas fresas, de cambajon, una branca de persilh e lo rotlàvem. N’i a que li metián d’alh mès ieu lo metiái dins la topina. E ambe las tripas, un, dos torns e dos noets.
Quand totes èran finits, los metiam dins una topina, dètz o dotze tripons, de carròtas, de l’api, de nose de muscada, d’alh, d’echalòtas, un bocin de thym e tornar mai de tripons… Coma aquò jusca la cima. Una sisa de cadun. Li caliá metre d’ai(g)a mès juste que flori(gu)èssa e fasiam còire aquò al forn del bolangièr. Venián per mitat. »