Lo lop e lo tuaire de pòrcs

« I aviá un tuaire de pòrcs que fasiá sa sason de l'auton jusqu'empr'aquí al mes de març. Anava tuar les pòrcs pro luènh.
Un jorn, anèt tuar un pòrc al Mas-Ermet. E coma del Mas-Ermet al Bòsc, aquò's pro luènh, cau sègre las corchièiras. I a pas bientas de rotas…
Lo seras, s'atardivèt per çò que cau preparar lo pòrc, la salsissa, tot aquò. Ajudava empr'aquí. E parti(gu)èt lo ser tard.
E coma parti(gu)èt lo ser tard, en arribent vas Coluènhas, per la corchièira, tot en un còp vegèt dos lops que lo seguián. Enfin, agèt un pauc por mas enfin marchava e susvelhava quand mème les lops. Mès les lops, aquelses coquinàs, coma i aviá de passes de corchièiras, i aviá doas pèiras quilhadas e los lops se metián un de cada costat, quand arribava aquí, e lo fintavan. M'enfin, aviá un baston, bolegava lo baston e les lops se teniá un pèu a l'escart.
E d'aquí contunhèt jusc'al Bòsc enlai, en passent per totes aquelses rius, tot aquò. E, quand arribèt al Bòsc, les lops totjorn lo seguián.
Mès, quand arribèt al portau, lo portau sia(gu)èt barrat. La paret èra pas tròp nalta, saltèt la paret mès aviá una granda capa. Aquela capa pendolhava. Les lops t'i saltan dessús, atrapan la capa e la li arranquèron. La por lo prenguèt e rintrèt a l'ostal.
Sa femna li di(gu)èt :
“Mès de qué as ?, ço ditz.
– A… Pensa-te, ai dos lops que m’an segut, ieu crese que m'aurián fach la pèl !”
Rintra dedins. Sa femna li di(gu)èt :
“Mès a(g)acha-les ç'amont, son amont al cap del sòu, amont. Al clar de luna, les vese bien, son en trenh de se batre, ço ditz, pren lo fusilh qu'es cargat, tira-lor dessús !
– A… non, lor tirarai pas dessús, m’an laissada la vida, la lor laisse a-n-a elses…” »