Las boadas entre vesins

« Nos adujàvem entre vesins. Apelàvem aquò de boadas. De còps que i a, i èrem ambe sèt, uèch o dètz parelhs de buòus.
Alara, se montava plan sovent a Magrinet. Aquò fa que montàvem a Magrinet, desatalàvem e tornàvem partir a vide, de manièira que, se i aviá uèch parelhs de buòus, quand arribàvem a domicile, arribàvem ambe uèch tombarèls de sable.
De còps que i a, i aviá de monde que volián far una reparacion qu'avián pas de buòus. Aquò fa que lor tornavan en man d'òbra quand s'agissiá d'escodre o davalar los trufets, o de dalhar, tot aquò.
Es coma dins las bòrias, a l'epòca, dins lo vilatge, i aviá doas o tres bòrias qu'avián lo brau alara, plan sovent, anàvem menar las vacas per las faire boar e, en principe, prenián pas d'argent. Ara, coma aquò èra de bòrias pro importentas que escodián facilament un parelh de jorns, lor anàvem adujar, o quand avián besonh d'un còp de man… »