Lo cubèrt

« Dins lo temps, las fustas sortián de las parets d’un mèstre. La tiuada pausava dessús. Las postadas se fasián ambe de pòsses espessas de tres o de quatre, tot en garric. Aprèssa, montavan lo cubèrt. Fasián de coples. Aquò èra mortesat e cavilhat sus las fustas d’en bas. En-dessús i aviá lo rastèl, qu’apelàvem, lo fetatge. E, aicí, les ostals, i a un cropon de cada costat. Amont, i a un ponchon. En bas, aquò fasiá la falda amb un trace de cabronet que metián per dessús, un cabiron, sus cada cople. I aviá de coals per far la falda.
La doèla, aquò èra bèlcòp de garric, de castanhièr mès un pauc pus bas, de fau, e ara pas mal de píbola. Mès metián de tot. Avèm trobat de pèças que avián servit a far de mòbles.
Sus la doèla, i metián de bart, de tiuas e de cavilhas. Aquò pesava ! »