Lo sanaire

« Lo pepè trabalhava pas gaire la bòria, èra sanaire, qu'apelavan, e s'anava passejar. Avián un vailet que fasiá tot. Sonhava lo bestial. I aviá un vailet e una sirventa.
Anava luènh : Requistar, Valença e montava duscas a Rodés. 
Sanava tot : de braus, de pòrcs, hormis los chavals…
A l'epòca, se sanava las truèjas que duèi se fa pas. 
E, lo jorn de fièira, anava sus la fièira, aviá son pal e sanava las truèjas sustot los pichons, los porcèls. E li fasián sanar las porcèlas.
Après 14, se faguèt pas gaire, aquò. Mès après, contunhèt quand mème. Aviái una quinzena d'ans e m'aprenguèt.
Las truèjas per gardar, per engraissar, las fasián castrar per dire de las engraissar.
Aviá una cavala e comencèt de far las tornadas a sèla.
Un còp, me prenguèt a Valença, alai. Li calguèt cochar, pardí, podiam pas tornar. Agèrem de trabalh per uèch jorns. I caliá demorar mès podiá pas gardar la cavala uèch jorns. Me di(gu)èt :
“Te cal tornar prene la cavala.”
E ieu sabiái pas lo camin de Valença a Tanus… I èri pas jamai passat…
Me di(gu)èt :
“Daissa far la cavala, la cavala se tromparà pas.”
La cavala me menèt aicí.
Me di(gu)èt :
“La fagues pas trotar, daissa la trotar quand voldrà trotar.” »