Lo lop e los cabridons

« Aquò èra una cabra qu’aviá cabridat dins una barraca. Aviá quatre cabridons. Pardí, lo lop se’n envejava. Aviá vist… La cabra, pardí, se mefi(s)ava atanben per çò que disiá :
“Se jamai lo lop dientra, benlèu…”
Alèra, quand sortiá, disiá als cabridons :
“Metètz la cavilheta, que la pòrta siaga bien barrada.”
Alèra pardí z’o fasián. Lor disiá :
“Durbiretz pas que quand vos tornarai dire aital, per çò que, se jamai lo lop veniá, vos manjariá...”
Manca pas, lo lop, pardí, totjorn vilhava, e di(gu)èt :
“Cossí poiriam far per lor far durbir la pòrta ?”
Escotèt la cabra. Coma aviá una voès fòrta, fasiá un entrainament per parlar doçament, el, enfin, un bocin coma la cabra.
Un bon jorn, anèt a la pòrta e di(gu)èt :
“Tiratz la cadaula e la pòrta se durbirà.”
Monses cabridons cre(gu)èron que aquò èra la maire que tornava e duèrbon la pòrta. E mon lop dientra. Èra en tren de los paupar quand la cabra arribèt, que tornava. Di(gu)èt :
“De qué fas aquí ?
– Veniái veire se los aviatz prèstes per çò que ne voliái manjar un !”
La cabra se pensèt :
“Cossí faràs per te desfar d’aquela bèstia ?”
Li di(gu)èt :
“Escota, anèm far caufar de l’ai(g)a e te’n farai tastar un, un cabrit...”
Lo lop èra content. Montèron la pairòla. E d’ai(g)a, pardí, e de fuòc. Los cabridons èran totes amontolats dins un coet, alai, de la cabana...
Quand l’ai(g)a sia(gu)èt plan calda aquí, la cabra li di(gu)èt :
“Te cal agachar, tu qu’as la pata dura, s’es pro calda l’ai(g)a…”
Manca pas, lo lop, pardí, agacha, se quilha e, ambe la pata... La cabra, que vilhava lo moment, passèt darrès e, ambe las banas, rap ! lo buta e lo fotèt dins la pairòla. Bramèt ben mès, ambe las còrnas, lo teniá aquí. Bramava ben, lo lop, mès aquò durèt pas un briu, pardí, se cramèt. E los cabridons, pardí, començavan d’èstre contents.
Alèra pardí, la cabra lor di(gu)èt ben pro :
“Vesètz, avètz dubèrt la pòrta e ara cossí...”
Fa que lo lop sia(gu)èt cramat e la cabra, ambe los cabridons, mangèron lo lop.

E clic-clac, mon conte es acabat ! »