Ai quatre-vints ans passats...
Introduction
Les monologues se récitaient souvent à la fin des banquets. En retenir un entier représente une belle performance.
Son
Charlotte DENOIT
née Vaubert en 1913 à Paris.
Transcription
Occitan
Français
« Ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
Filhetas que sètz a maridar, fa(gu)èssetz pas coma ieu, embarrassatz-vos al pus vite ! Tala que me vesètz, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
Atanben, me prenguèssetz pas per la pus desgordida, ni la pus estordida, que me soveni qu’a l’asile, agèri un prètz e qu’a quinze ans legissiái tota sola las ensenhas dels magasins. Mès en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A quinze ans, ne trobavi ben prosses de Pierron, mès cap fasiá pas mon afar.
A vint ans, pel premièr còp de ma vida, anèri a una nòça. Aquí, ne trobèri de Pierron. Mès ieu n’auriái volgut un que s’apelèssa Baptiston. E, en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A vint-a-cinc ans, ausi(gu)èri una femna que disiá :
“A vint-a-cinc cal cantar, a trenta cal pregar, a trenta-cinc cal pagar !”
E ben ieu me di(gu)èri :
“Se cal pagar, pagarai, mès ne pregarai pas cap !”
E, en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A trenta-cinc ans, pel premièr còp de ma vida, trobèri un Baptiston. Qu’èra polit e desgordit ! Per me venir veire, aviá crompat un capèl de calitre, una levita coeta d’irondèla, de solièrs a l’Empire e de guèstras a l’escuièira.
Ieu, per li far rampèu, vau a Rodés, crompar çò que cal per me far una rauba. Dins la Carrièira Nòva, te vegèri un magasin ont i aviá escrich “Quin-ca-lha-riá”.
“Quin-ca-lha-riá ? Ten, me pensèri, aquò’s aquí que l’òm se diu requinquilhar !”
Dintrèri e lor di(gu)èri :
“Adessiás, ai trobat un Baptiston e me vòli maridar ! Fasètz-me veire la darrièira mòda !”
Paure monde… Se metèron a rire mès a rire… Me pensèri :
“Son bandats, los cal escusar…”
I aviá una espèça de despenja-salsissa que m’agachava coma se me voliá manjar.
“Oui Mossur, ai trobat un Baptiston. Me vòli maridar. Fasètz-me veire la darrièira mòda !”
Paure monde… Se metèron a davalar de marmitas, d’escudèlas, de topinas, de padenas… Tot aquò fasiá un tal carivari que pensèri que Baptiston èra viuse e, pel còp, fa(gu)èt pas pus mon afar… E, en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
Cerqui totjorn un Baptiston mès ara me contentarai d’un Pierron. »
Filhetas que sètz a maridar, fa(gu)èssetz pas coma ieu, embarrassatz-vos al pus vite ! Tala que me vesètz, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
Atanben, me prenguèssetz pas per la pus desgordida, ni la pus estordida, que me soveni qu’a l’asile, agèri un prètz e qu’a quinze ans legissiái tota sola las ensenhas dels magasins. Mès en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A quinze ans, ne trobavi ben prosses de Pierron, mès cap fasiá pas mon afar.
A vint ans, pel premièr còp de ma vida, anèri a una nòça. Aquí, ne trobèri de Pierron. Mès ieu n’auriái volgut un que s’apelèssa Baptiston. E, en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A vint-a-cinc ans, ausi(gu)èri una femna que disiá :
“A vint-a-cinc cal cantar, a trenta cal pregar, a trenta-cinc cal pagar !”
E ben ieu me di(gu)èri :
“Se cal pagar, pagarai, mès ne pregarai pas cap !”
E, en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A trenta-cinc ans, pel premièr còp de ma vida, trobèri un Baptiston. Qu’èra polit e desgordit ! Per me venir veire, aviá crompat un capèl de calitre, una levita coeta d’irondèla, de solièrs a l’Empire e de guèstras a l’escuièira.
Ieu, per li far rampèu, vau a Rodés, crompar çò que cal per me far una rauba. Dins la Carrièira Nòva, te vegèri un magasin ont i aviá escrich “Quin-ca-lha-riá”.
“Quin-ca-lha-riá ? Ten, me pensèri, aquò’s aquí que l’òm se diu requinquilhar !”
Dintrèri e lor di(gu)èri :
“Adessiás, ai trobat un Baptiston e me vòli maridar ! Fasètz-me veire la darrièira mòda !”
Paure monde… Se metèron a rire mès a rire… Me pensèri :
“Son bandats, los cal escusar…”
I aviá una espèça de despenja-salsissa que m’agachava coma se me voliá manjar.
“Oui Mossur, ai trobat un Baptiston. Me vòli maridar. Fasètz-me veire la darrièira mòda !”
Paure monde… Se metèron a davalar de marmitas, d’escudèlas, de topinas, de padenas… Tot aquò fasiá un tal carivari que pensèri que Baptiston èra viuse e, pel còp, fa(gu)èt pas pus mon afar… E, en atendent, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
Cerqui totjorn un Baptiston mès ara me contentarai d’un Pierron. »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...