Farrar las ègas e les buòus
Introduction
Maître du fer et du feu, le forgeron (fabre, faure) était un artisan indispensable à la vie rurale puisqu’il fabriquait et réparait les outils, ferrait et soignait les bêtes et rendait mille et un services à tous.
Parfois, lo fabre n’était payé qu’une fois l’an, pel premièr de l’an.
Souvent, il tenait un café qui permettait à la clientèle (practica) de patienter.
Pour tremper les outils, il avait ses secrets.
Ethnotexte
Pierre MOULIAC
né en 1936 à Sainte-Geneviève.
Transcription
Occitan
Français
« Sabe farrar una èga. Començàvem per caufar les fèrres a la farga ambe lo bufador. Lo grand-paire metiá lo carbon e fasiá lo fèrre. Quand èra cald, lo trabalhava. Mès, en general, èran crompats fabricats, aviam pas qu’a lo caufar e parar lo pè de l’èga. Aquò’s ieu que lor teniái les pès. Ai començat de téner les pès de las ègas a l’atge de dotze ans.
Se l’èga èra farrada, caliá començar de li arrancar totes les clavèls per enlevar les fèrres.
Un còp que lo pè èra parat, lo paire partiá a la farga, tustava sus l’enclutge e portava lo fèrre tot cald. Disián, dins lo temps, que lo fum de la bata fasiá venir vièlh.
E mème, aviam un recebur que veniá farrar l’èga, menava son can, disiá que aquò li sonhava las malautiás de la poncha de la forchita, pas la bata, la poncha de la forchita.
Farravan un batilhon davant e un batilhon darriès.
Aquelses buòus que èran vièlhs e que tiravan bravament, lor metián dos fèrres davant e un fèrre darriès.
E encara, pel gèl, lo grand-paire fasiá lo crampon que virava e que se plantava dins lo gèl.
Aquò’s coma las ègas, l’ivèrn, lor metián un crampon darriès, per pas que lisèsson.
E pièissa, lo paire s’èra metut a lor metre de tròces d’una vièlha cambra de voetura per pas que galochèsson. »
Se l’èga èra farrada, caliá començar de li arrancar totes les clavèls per enlevar les fèrres.
Un còp que lo pè èra parat, lo paire partiá a la farga, tustava sus l’enclutge e portava lo fèrre tot cald. Disián, dins lo temps, que lo fum de la bata fasiá venir vièlh.
E mème, aviam un recebur que veniá farrar l’èga, menava son can, disiá que aquò li sonhava las malautiás de la poncha de la forchita, pas la bata, la poncha de la forchita.
Farravan un batilhon davant e un batilhon darriès.
Aquelses buòus que èran vièlhs e que tiravan bravament, lor metián dos fèrres davant e un fèrre darriès.
E encara, pel gèl, lo grand-paire fasiá lo crampon que virava e que se plantava dins lo gèl.
Aquò’s coma las ègas, l’ivèrn, lor metián un crampon darriès, per pas que lisèsson.
E pièissa, lo paire s’èra metut a lor metre de tròces d’una vièlha cambra de voetura per pas que galochèsson. »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...