Aval, aval lo lòng del rivatèl

« Aval, aval lo lòng del rivatèl,
Tot en gardent mas auquetas, (bis)

Venguèt a passar un pastorèl,
Que culhissiá de violetas,
E me di(gu)èt : “N’ages pas paur de ieu,
Te donarai de las floretas !”

– A pastorèl, ieu n’ai pas paur de tu,
Que m’agradan tas violetas, (bis)

E que amb un polit riban blu,
E d’aquelas flors banquetas,
Garnirai un polit capèl,
Per anar a la messa.”

Lo pastorèl saltèt lo rivatèl,
Me prenguèt per la maneta, (bis)

E de fòrça m’assetèt,
Al ras de el sus l’erbeta,
E me faguèt un potonet,
Aquí sus ma boqueta.

“A pastorèl, daissa-me anar,
Qu’aval lo solelh trescòla, (bis)

E que benlèu la miá mamà,
Es aval a l’ostau que plora,
Que surament me va cridar,
De daissar passar l’ora.

– E tu diràs a la tiá mamà,
Que lo rossinhòl cantava, (bis)

E que per li far rampèu
Tot lo bòsc sospirava,
E que sans un polit pastorèl,
Lo lop t’auriá manjada. »