La trèva del convent de Castèlpers
Introduction
Las trèvas tenaient aussi une place importante dans la mythologie naucelloise. Il s’agissait d’âmes errantes qui interféraient dans le monde des vivants pour demander des messes ou des prières. Cependant, à l’image du Lévézou, il existait ici plusieurs sortes de trèvas, celles qui hantaient l’intérieur des maisons, généralement inoffensives et celles qui hantaient la campagne, que l’on redoutait davantage. (CORDAE)
Ethnotexte
Louise ALARY
née Mazars en 1910 à La Bessière de Saint-Just sur Viaur.
Transcription
Occitan
Français
« Las trèvas, oui. Entendián de bruches dins los ostals.
Las trèvas soi-disant qu’èran de revenents. Los revenents èran las armas de mòrts que tornavan per demandar de pregàrias.
Me rapèli quand èri a-n-aquela escòla aval a Castèlpers (comuna de Sent-Just) e ben la sur nos racontava qu’al convent aval i aviá una pichona capèla. Alara nos disiá que, pendent qualque temps, aquò se passèt la nuèch, entendián durbir los portals, las pòrtas, que tot èra clavat e pièi anava durbir la pòrta d’aquela capèla. Montava aquò. Montava. L’entendián pas marchar mès enfin la pòrta se durbissiá. I aviá un esquilon un còp èra, per dire la messa, l’esquilon sonava. Alara disiá aquela sur que se sesiá sul lièch e que pregava Dius. Aquò se’n tornava, las pòrtas se tornavan tampar e alara, pendent tres nuèches, aquò se passèt parelh. Alara al galatràs, metèt d’aiga benesida, una candèla que brutlèssa e un mot que, s’èra una arma que demandèssa de pregàrias, sachèssa se faire comprene. Aviá escrich aquò sus un papièr. Alara la nuèch d’après, pareis que auriá entendut quicòm qu’aviá tustat tres còps. Aquò voliá dire qu’èra tres messas que demandava. E nos disiá qu’aviá fachas dire aquelas messas e qu’aviá pas pus vist res, ni entendut res. »
Las trèvas soi-disant qu’èran de revenents. Los revenents èran las armas de mòrts que tornavan per demandar de pregàrias.
Me rapèli quand èri a-n-aquela escòla aval a Castèlpers (comuna de Sent-Just) e ben la sur nos racontava qu’al convent aval i aviá una pichona capèla. Alara nos disiá que, pendent qualque temps, aquò se passèt la nuèch, entendián durbir los portals, las pòrtas, que tot èra clavat e pièi anava durbir la pòrta d’aquela capèla. Montava aquò. Montava. L’entendián pas marchar mès enfin la pòrta se durbissiá. I aviá un esquilon un còp èra, per dire la messa, l’esquilon sonava. Alara disiá aquela sur que se sesiá sul lièch e que pregava Dius. Aquò se’n tornava, las pòrtas se tornavan tampar e alara, pendent tres nuèches, aquò se passèt parelh. Alara al galatràs, metèt d’aiga benesida, una candèla que brutlèssa e un mot que, s’èra una arma que demandèssa de pregàrias, sachèssa se faire comprene. Aviá escrich aquò sus un papièr. Alara la nuèch d’après, pareis que auriá entendut quicòm qu’aviá tustat tres còps. Aquò voliá dire qu’èra tres messas que demandava. E nos disiá qu’aviá fachas dire aquelas messas e qu’aviá pas pus vist res, ni entendut res. »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...