Sèm Montanhòls

« Sèm Montanhòls, avèm l’independença,
L’avèm, l’aurem amai la gardarem,
Se i a pas de reis en França,
Nautres çai renharem. (bis)

Nòstre sol mèstre es aquel que fa nàisser,
Lo blat l’auton e l’èrba lo printemps,
Lo pregan que nos laisse,
Lo gost del pan longtemps. (bis)

Vam al trabalh, l’araire o la dalha,
Libres e fièrs a la garda de Dius,
Coma l’aucèl dins l’èrt,
E las trochas pels rius. (bis)

Del vièlh Gauloès avèm lo cri de guèrra,
Posam d’alücs, fasèm tot retronir,
En passent sur la Tèrra,
Volèm nos far ausir. (bis)

Avèm un jutge amai quauques gindarmas,
Laissam ben aquel monde d’ont lai son,
Ambe nòstre pal per arma,
Nos fasèm far rason. (bis)

Nautres avèm confiença a la trica,
Sèm del país ont florís lo drilhièr,
E se quauqu’un nos brunca,
Los farem far quartièr. (bis)

Al País bas, aiman pas las montanhas,
Nautres sèm pas jaloses de las lors,
Cal tròpas de castanhas,
Per crompar un vedelon. (bis)

Vivam enç’amont l’estiu per las vacadas,
Ausir les brams dels braus e dels borrets,
Aquò val las bramadas,
Dels paures borriquets. (bis)

Viva tanben la vaca despensièira,
Que fa rajar l’aiga blanca al farrat,
Las saumas de la ribièira,
Ne farián pas un encalat. (bis)

Al País bas, manca pas de planas,
Per far del blat e manjar de pan,
Se las i aviás de banas,
Tanplan que laurariás. (bis)

Ambe rason, siás fièr de ta vendinha,
Mès ieu te plange, paure Costovin,
Tu cultivas la vinha,
Nautres buvèm lo vin. (bis)

Per Sant-Matiu quand l’èrba s’acaba,
Vendèm las manas e los buòus,
Per garnir nòstra cava,
Mancarà pas de sòus. (bis)

E pièi pus tard quand farem la salsissa,
Entre vesins metrem l’auca al topin,
Enfant de la montanha,
Calrà tastar lo vin. (bis)

Lo manjarem l’aligòt de montanha,
Que, quand es cald, s’estira coma un fòl,
E los d’aval plomaràn las castanhas,
Que los rascalhs lor demòran al còl. »