Sèm Montanhòls

« L’aprenguère lo jorn que me maridave. Falvet la cantèt, èra fermièr al Poget.

“Sèm Montanhòls,
L’avèm l’independença,
L’aviam, l’avèm amai la gardarem,
Se n’i a pas de rei en França,
Naltres çai renharem.

Nòstre sol mèstre es aquel que fa nàisser,
Lo blat l’auton e l’èrba tot l’estiu,
E lo pregam que nos laisse,
Lo gost del pan un bèl briu.

Prenèm la dalha, prenèm l’agulha,
E nos vam fièrs jos la capa del cièl,
Atal nada la trocha,
Atal canta l’aucèl.

Dels vièlhs Galés avèm gardat lo cri de guèrra,
Possam d’alucs que fan tot retronir,
Quand passam sus la Tèrra,
Aimam de les far ausir.

Aprobam pas lo monde que s’inquiètan,
Mès sens baston sortèm pas de l’ostal,
Gens e bèstias respectèm,
L’òme que pòrta un pal.

Qu’un mal-apres nos brusca o nos contràrie,
Derenjam pas lo jutge ni lo grefièr,
Mès avèm lo caractari,
Doç coma lo drelhièr.

T’avèm ben un jutge amai qualques gindarmas,
Laissatz-me aquel monde ont lai son,
Nautres avèm nòstre pal per arma,
E no’n fasèm ben la rason.

Vivam ençamont l’estiu per las vacadas,
Que ausèm lo bram del brau e del borret,
Aquò val ben las bramadas del borret,
Amai del paure borriquet.

Viva atanben la vaca despensièira,
Que fa rajar la fònt blanca al farrat,
Aquò val ben las saumas de ribièiras,
Que farián pas un encalat.

As ben rason, paure Costovin,
Siás fièr de ta vendinha,
Mès te plangèm paure Costovin,
Tu cultivas la vinha e naltres te buvèm lo vin.

E alai per Sent-Matiu, quand l’èrba s’acaba,
Vendrem ben qualquas manas, amai los buòus,
E per garnir nòstra cava,
Mancarà pas de sòus.

Un pauc pus tard quand farem la salsissa,
Entre vesins metrem l’auca al topin,
E sens cap de maliça,
Biurem als Costovins.” »