La cançon de las sègas

« Aval sul pont de la Cadena,
En anent dalhar lo prat grand,
Passavan Ramond e Bertrand,
La traita voès de la Serena,
D'al fons de l'ai(g)a lor cantèt,
Una cançon que los perdèt.

“Cranes enfants, bèla junessa,
Que sètz la flor de mos valons,
Los prats son grands, los jorns son longs,
Auretz ben temps, dins l'èrba espessa,
De vos confir dins la susor,
Prèp de mon aiga, assietatz-vos !

Qu’al bòrd del riu canta la calhe,
Canta lo mèrlhe amai l’auriòl,
Que sus las flors, los parpalhòls,
Dins la rosada, se miralhan,
Que la cigala e lo grilhon,
Butan rasclet e carilhon.

Per m'escotar las irondèles,
Laissan la torre e lo cloquièr,
Los canards venon d'al pesquièr,
D'al boscalhon, las tortorèles,
Los raussinhòls e los piuçons,
Cantan mos cants e mas cançons.

Abans d’anar dalhar la prada,
Venètz enfants vos refrescar,
Venètz nadar, venètz pescar,
E se la truita vos agrada,
Al fons del gorg, cabussaretz,
Tantas e mai n’atraparetz.

Mon aiga linda se promena,
Dins l’ombra tièda del matin,
Ò… qun plaser de s'espandir,
De se breçar dins la Serena,
Que reviscòla e desgordís,
Coma la flor del Paradís.”

La traita voès aital cantava,
D'aval montava per amont,
Tanplan que Bertrand e Ramond,
Dins lo gorg plond que los tentava,
Mitat-vel(h)ent, mitat-revent,
Fa(gu)èron lo saut per prene un benh.

Los fenejaires del vilatge,
Venián fenejar lo prat grand,
Sonèron Ramond e Bertrand,
Dins los randals, dins los boscatges,
Bertrand, Ramond, elàs, elàs,
D'al fons del gorg tornèron pas.

E desempèi al fons de l'aiga,
Ont dòrmon los enfants perduts,
A mièjanèch s'ausís un bruch,
Que la nichòre se'n efraia,
E lo matins, totas las flors,
N'an los èlhons molhats de plors.

Bèla joinessa desgordida,
Quand passaretz aval sul pont,
Ò… fintètz pas dins lo gorg plond,
Anatz dalhar l'èrba florida,
De la Serena e sas cançons,
Paures enfants, mesfisatz-vos. »