L'abat Besson e la benediccion del bestial

« E figuratz-vos qu’aquel paure òme [l’abat Besson] fasiá la tornada perque èra lo curat del país, e fasiá la tornada per benesir lo bestial.
Un còp èra, se fasiá aquò. Anavan benesir lo bestial dins las fèrmas.
E passava. E èra passat aquí pas lènh de chas nosautres. Pòdi pas citar lo nom !
E i aviá lo Marcèl del Toenon aquí. Tossissiá ! Èra mal fotut !
E benesissián totjorn lo bestial al mes d’a(g)ost, un pauc.
[Besson] Li di(gu)èt :
“E ben, tossissètz ben plan…
– Òc ben !
– Bogre !, li di(gu)èt, mès que tossir a-n-aquesta sason, sabètz, es pas çò que melhor va…
– Cossí ?”, i fasiá l’autre.
Li di(gu)èt :
“Sabètz que lo raumàs de l’estiu es pas brave…”
E lo Marcèl de Toenon, alà, i ditz :
“Cresètz ? Ò…”
E lo curè Besson li di(gu)èt :
“Mefisatz-vos qu’aquel raumàs,
Tanplan benlèu vos poiriá sortir del mas !”
E dintra dins un autre ostal e vei un sac de farina aquí, en benesissent totjorn parelh lo bestial.
“Bogre !, lor di(gu)èt, amb aquel sac de farina,
Aicí, auretz pas jamai la famina !” »