Los tres enfants

« Un còp, i aviá un òme qu’aviá tres enfants.
Alara, quand soguèron grands, qué voliás que faguèsson ?
L’ainat diguèt :
“Qué volètz que faga ? Me cal anar ganhar la vida, ieu, endacòm !”
Alara, diguèt al paire :
“De qué me balharàs per anar ganhar la vida ?”
Lo paire diguèt :
“Mès que sabes que n’avèm pas grand causa… Enfin, ie diguèt, i a una fauç aquí. La poiriás prene, ie diguèt, te rendriá totjorn servici.”
Alara, ie ditz :
“Pren la fauç !”
E se’n va.
Anèt dins un país que copavan lo blat ambe lo cotèl.
Alara, quand arribèt aquí, que vegèt que copavan lo blat ambe lo cotèl, ie diguèt :
“Maleroses, ie diguèt, mès ieu pòrti un otís que vos’n coparai lo doble de blat, ie diguèt, amai veiretz que n’alantirai !”
E s’atala a copar de blat ambe aquela fauç e totes a l’amassar darrèr.
E, dins un pas res de temps, agèron copat totes los blats.
Los tipes ie diguèron :
“E ben, n’anam far d’aqueles otisses !”
E faguèt fortuna pas qu’amb aquela fauç.
Dins d’aquí, lo segond, lo capdet qu’apelàvem autres còps, ie diguèt parelh. 
Ie diguèt :
“leu ara, papà, seriá ora que me’n anèssi atanben. Mès de qué me balharàs ?
– Ò !, ie diguèt, paure !, n’ai pas grand causa, ie diguèt. A part que prengas lo gal ?, ie diguèt.
– E ben, ie diguèt, prendrai lo gal !”
Se’n va ambe lo gal.
Partis pel país.
Va dins un endrech que, quand l’empruntèron, lo patron ie diguèt :
“Paure !, aicí, deman matin, te cal partir ambe un parelh de buòus e anar sus aquela montanha, amont, ambe una carreta
e, quand veiràs arribar lo jorn, vendràs, portaràs lo jorn.  Autrament, lo nos cal anar quèrre amont.”
Alara, lo tipe partís.
Ie diguèt :
“Non, ieu ie vau pas. Ai una bestiòta aquí que quand… Vendrà lo jorn tot sol, al tresième còp que cantarà.
Al prumièr còp, vos levètz pas mès, al segond, tanpauc, mès, al tresième, levatz-vos e veiretz que lo jorn ie serà !
E tot lo monde, quand se levèt, pardí, al tresième còp, diguèron :
“Se cal levar per véser.”
Lo jorn pertot !
“Ò !, diguèron, d’aquelas bèstias nos’n cal gardar !”
Faguèt fortuna pas qu’ambe lo gal aquel d’aquí.
D’aquí, l’autre, quand arribèt lo moment, tanben ie diguèt :
“E ara ieu tanben. As ben balhat lo gal ambe la fauç e ara ieu de qué prendrai ?”
le diguèt :
“Paure !, me demòra pas grand causa. I a lo gat aquí, se lo vòls prene ?
– A !, diguèt, lo vau prene !”
Se’n va dins un país que, tanlèu arribat, lo patron ie ditz :
“Aquesta nuòch, te caldrà demorar dins la cosina aquí e esperar los rats. Nos cal passar la nuòch totes, a torn de ròtle amb un baston, per tuar los rats coma nos manjan tot.”
Alara, el ie diguèt :
”Ò !, ie diguèt, ieu demorarai pas aquí. Meni una bestiòta, aquí, que vos farai veser, que la gardarà la cosina melhor que nautres !”
Los clauson dins la cosina.
le diguèt :
“Anatz-vos’n al lèit tranquilles, veiretz deman matin !”
Lo lendeman matin, quand se levèron, agèron la cosina apalhada de rats.
E alara totes se’n podián pas consolar.
“Ò !, diguèron, mès que nos’n cal metre en mena d’aquelas bèstias.”
E faguèt fortuna pas qu’ambe lo gat.

Clic, clac,
Mon conte es acabat,
Es passat per un escalièr de veire,
I a pas res a creire. »