Lo soldat e la claveta

« Un còp, i aviá un soldat qu’èra demobilisat e se’n anava al seune ostal, tranquille, sus la rota, bon pas, fasiá caud… 
“E se trobavas una font apr’aquís, beuriàs un còp.”
E totjorn se’n anava.
Darrèr un ròc, vegèt una sorça, que aquò’s una pichona font d’aiga tant canda.
“A !, diguèt, aicí te vas plan desalterar.”
Alara, se sarra de la font ambe lo quart qu’aviá , e anava trempar lo quart dins l’aiga, que ie sauta una claveta dins la font e, ambe la coa, tota soguèt trebola.
E tòrna sortir d’aquí, me monta amont pel pè d’aquel ròc pus naut e reganhava las dents e ie disiá :
“Un jour, mon mari Paulin tu m’aimeras.
– Non, non, car tu as la barbasse trop pointudasse et la queuasse trop bigardasse !”Diguèt :
“Se me prometes de me prene pertot ont anaràs, veiràs que la font sèra lèu tornada canda.”
Lo soldat diguèt :
“Un cop de talon de solièr, t’aurai lèu escrasada.
– E òc !,” diguèt.
Tòrna sautar dins l’aiga, tres o quatre còps de coa e l’aiga soguèt tant canda coma dacòs. Se desalterèt. 
Tranquille coma un grelh, se’n va.
Pensava pas pus a de clavetas.
Alara, tot d’un còp, aquela claveta ie sauta dessús, ie passa per las maissas apr’aquís, e ie fotèt ben un còp de man mès soguèt luònda.
E ie tornava faire lo mème sistème.
E tornava dire ça mème :
“Un jour, mon mari Paulin tu m’aimeras.
– Non, non, car tu as la barbasse trop pointudasse et la queuasse trop bigardasse !” E totjorn çò mème.
Arriba a l’ostal, vegèt pas pus de claveta.
Demorèt qualques jorns sens res, sens veire res pus.
Ie pensava pas mai.
Alara, en dinnent, – èran quatre fraires –, aquela bèstia dintra dins l’ostal, e sauta dins la sièta del soldat, e ie passèt per las maissas apr’aquís e tornèt defòra.
“Um !, de d’ont sortís aquela bèstia ?”
L’autre lor diguèt pas res.
Apèi, aquò se produisiá quand anava trabalhar totjorn apr’aquís : sautava sus las espatlas, passava per las maissas e i aviá pas moien de la juntar.
Aviá ben pro issajat mès ie passava pels pès. Un còp de talon de solièrs mès ela èra luònda.
E arribèt l’ivèrn. E alara, un ser que fasiá freg, un d’aqueles fraires èra mal fotut, dormissiá pas.
E environ mièjanuòch, te vei arribar la claveta. Va quèrre doas cadièiras : ne metèt una per se sièire, una a costat e una autra doas de l’autra part. Quitèt una pèl, la met sus las cadièiras qu’aviá en fòra e, ambe la bròca, boleguèt los tisons. Se calfava.
E èra una polida domaisèla que ie mancava pas res. Res de pus polit.
L’autre soguèt tot espatat. Diguèt :
“Digas pas res a degús de uòi.”
Lo lendeman, tornèt arribar un pauc a la mèma ora. La mèma causa : tornèt véser aquela polida domaisèla, res de pus polit.
lssagèt ben de se levar mès, tanlèu que levèt lo cap, soguèt defòra. Toquèt la pèl ambe lo det, et voilà, soguèt tornada en claveta.
Alara bò cònta als autres tres fraires.
Diguèt :
“Ai vist aquò coma aquò e coma aquò. Cossí podriam faire per la poire trapar, que toquèssa pas la pèl ?”
Alara, totes calculavan.
Un, lo pus jove, diguèt :
“leu soi lo pus pichon, me montarai dins la chiminèia e, sus la barra del cremalh, demorarai aquí. E quand aurà plan espandit totes los carbons del fuòc e que serà en tren de se calfar, ie sautarai al mièg. E mès que pòsca la trapar a bèls braçats, la tendrai pro que anarà pas tocar aquela dacòs. E vautres soretz prèstes, vos levaretz…”
E çò que soguèt dich soguèt fach.
Faguèron fuòc ambe de lenha plan seca perque se fumèssa pas tròp.
Alara la mèma causa arribèt.
E lo ser, arriba, ´mai quand se calfava, l’autre fot un saut al mièg de las cendres e la trapa a bèls braçats e cridava :
“Laissatz-me trapar la pèl ! Laissatz-me trapar la pèl !”
E trapèron aquela pèl e l’anèron brutlar.
E aquela filha se desesperava : tanlèu que la pèl soguèt finida de brutlar, soguèt contenta.
“Res de pus polit, ie diguèt, me caliá un soldat per me tirar de dins aqueles patís.”
Et voilà !
E se maridèron ensemble.
Es per aquò que ie disiá :
“Un jour, mon mari Paulin tu m’aimeras.” »