Lo camin de las espilettas
Introduction
Enregistré en septembre 1980 au Bouyssounet de Paulinet (81) par Alain Roussel et Yves Couderc de l'Institut d'estudis occitans Sud-Avairon de Saint-Affrique.
Publié en 1981 dans Contes tradicionals en occitan (2) de la collection Cèrcapaïs.
Les enregistrements originaux sont conservés au CORDAE La Talvera à Cordes (81).
« Aquela version occitana condensada del “Petit Chaperon rouge” n’a pasmens servat l’essencial. Los simbòls son plan demorats : la votz e la borra del lop un pauc masclàs. » (I.E.O. Sud-Avairon)
Son
Germaine AVEROUS
née le 9 septembre 1893 au Bouyssounet, de Paulinet (81). Du Bouyssounet, de Paulinet (81).
Transcription
Occitan
Français
« Anava véser la tanta e ie diguèron :
“Te cal passar pel camin de las espilletas. Autrament, i a quicòm…”
Sabi pas, i aviá quicòm que ie faria paur, sabi pas cossí anava aquò.
E ie passèt e trapèt…
E anava véser la tanta…
E quand soguèt alà ambe la tanta, lo lop èra arribat abant ela.
Aviá manjada la tanta e s’èra mes a la plaça de la tanta. E alara, la tanta, pardí, ie disiá :
“Dobrís-me, tanta !
– De qué vòls ?”, lo lop ie respondiá amb un aplomb e missantament.
“De qué vòls que te… De qué me vòls ?”
– Mès, tanta, dobrís-me que te pòrti…”
E portava quicòm mème per manjar.
E lo lop, totjorn, ie respondiá missantament.
Pardí, aviá manjada la tanta e la tanta i èra pas mai.
Me rapèli pas.
Après, ie diguèt, ie diguèt ten :
“Mès dobrís-me, te disi, ma tanta.”
E jamai ie dobrissiá pas… Enfin, finiguèt per ie dorbir.
E èra tot borrut. Èra tot borrut, pardí. Èra pas la tanta, pardí. Ela cresiá qu’èra la tanta.
E ie diguèt :
“De qué as qu’ajas tant de borra ? Quunes uèlhs missants que as ?
– Per melhor te véser tu !”
E après :
“Quuna borra qu’as tant gròssa, tant longa !”
E sabi pas de qué ie respondèt.
le diguèt :
“Quuna gòrja qu’as tan granda !
– Per melhor te manjar tu !”
E la mangèt. »
“Te cal passar pel camin de las espilletas. Autrament, i a quicòm…”
Sabi pas, i aviá quicòm que ie faria paur, sabi pas cossí anava aquò.
E ie passèt e trapèt…
E anava véser la tanta…
E quand soguèt alà ambe la tanta, lo lop èra arribat abant ela.
Aviá manjada la tanta e s’èra mes a la plaça de la tanta. E alara, la tanta, pardí, ie disiá :
“Dobrís-me, tanta !
– De qué vòls ?”, lo lop ie respondiá amb un aplomb e missantament.
“De qué vòls que te… De qué me vòls ?”
– Mès, tanta, dobrís-me que te pòrti…”
E portava quicòm mème per manjar.
E lo lop, totjorn, ie respondiá missantament.
Pardí, aviá manjada la tanta e la tanta i èra pas mai.
Me rapèli pas.
Après, ie diguèt, ie diguèt ten :
“Mès dobrís-me, te disi, ma tanta.”
E jamai ie dobrissiá pas… Enfin, finiguèt per ie dorbir.
E èra tot borrut. Èra tot borrut, pardí. Èra pas la tanta, pardí. Ela cresiá qu’èra la tanta.
E ie diguèt :
“De qué as qu’ajas tant de borra ? Quunes uèlhs missants que as ?
– Per melhor te véser tu !”
E après :
“Quuna borra qu’as tant gròssa, tant longa !”
E sabi pas de qué ie respondèt.
le diguèt :
“Quuna gòrja qu’as tan granda !
– Per melhor te manjar tu !”
E la mangèt. »
Pas de traduction pour le moment.
© Institut d'estudis occitans Sud-Avairon - Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...