Lo pastre de Las Ressenadas

« Aquò's l'istoèra del pastre de Las Ressenadas.
Lo pastre de Las Ressenadas èra celèbre pertot aicís, quand i aviá qualqu'un qu'èra un pauc… pas tròp onèste. Disián :
“Es coma lo pastre de Las Ressenadas.”
Las Ressenadas, aquò's una bòria ençamont entremitan sai pas end ont… Entre Aumont o… Sai pas. Enfin bon, Las Ressenadas.
Lo pastre de Las Ressenadas, pardí, per Pascas, s’anava confessar coma cadun, pardí.
Quand arribèt açai, lo curat èra defòra ambe maisses que se venián de confessar atanben. De qué te vei pel sòl ? Una mòstra.
Di(gu)èt :
“Mès fotre…”
T’amassèt aquela mòstra, la metèt a la pòcha e pièi se'n va confessar. 
Lo curat li demanda de qu’aviá fach. Aviá pas tuat degús mès enfin bon… De qu'aviá fach, un o l’autre. E pièi :
“Ai panat una mòstra.
– Fotre !
– A ! L’ai pas panada, l’ai trobada.
– Mès la te cal rendre.
– E ben ouimès aquò m'embèstia. Dirà ben que l’ai volguda panar, vesètz Mossur lo curat, la vos balhe e vos la-z-i tornaretz, aquela mòstra, que aquò me geina, anem…
– Non, non, non, tu la li balharàs.
– Mès ai assajat dejà, Mossur lo curat, mès la vòl pas.
– Te dise que la li te cal tornar !
– Mès vos dise, Mossur lo curat, de la prene coma aquò vos la li tornaretz !
– Te dise que non !
– Mès la vòl pas !
– E ben garda-la, qué vòls que te digue ?”
E lo balha l'absolucion. E pardí, se'n anèt.
Èra pas luènh de la glèisa, lo curat èra sortit que i aviá pas mai degús a confessar. Met la man a la pòcha per agachar l’ora… Fotre ! Pas de mòstra ! Aquò's aquel colhon de pastre de Las Ressenadas !
“Pastre de Las Ressenadas !, lo sonava, lo cridava.
– De qué i a Mossur lo curat ?
– Vèja, te desconfesse !
– Çò qu’es fach es fach, Mossur lo curat, la pastre de Las Ressenadas es confessat !” »