Joan-Joan

« Lo cònte de Joan-Joan, la maire li aviá dich... Aviá un fraire jove, pichinèl, e li aviá dich que se’n ocupèssa, que lo gardèssa e que lo penchenèssa, qu’aviá de pesolhs, e que li tuèssa les pesolhs en mème temps que lo penchenava.
E Joan-Joan èra pas dels pus inteligents, pardí, e di(gu)èt :
“Boges pas que, per tuar les pesolhs... Les t’aurai ben lèu tuats ieu.”
Anèt cercar un martèl e, lo temps que la maire li èra pas, alara al luòc de lo penchenar, lo penchenèt ambe un martèl. De còps de martèl pel cap !
Li voliá bandar les pesolhs mès que li tuèt lo gòsse…
E la maire quand tornèt di(gu)èt :
“Mès lo gòsse es mòrt ! Mès de qué bogre que s’es passat ?
– A ben ai assajat de li tuar les pesolhs e aquò a pas reüssit, pardí…
– E cossí as fach ?”
I ditz :
“Les ai tuats a còps de martèl !” »