La poleta de la Maçoneta

« La Maçoneta… Aicí i a Lo Mas de Raus, aquí. En dintrent, lo prumièr ostal, aquí, a gaucha, aquò s’apèla Lo Mas de Raus. I aviá una familha, s’apelavan Maçon e la femna l’apelavan la Maçoneta. Avián un camp, amont al sèrre, que s’apelava La Punissièira.
La Maçoneta aviá quatre polas. N’aviá pas un gròs molon, aquò èra una familha qu’avián pas grand tèrra e avián quatre polas.
Un jorn, n’i una que s’imaginèt de voldre coar. Mès, la Maçoneta, aquò li convenguèt pas e la Maçoneta la met dejà jos una desca o enfin aquí tachèt de l’embarrar per la descoar.
Mès la pola, ela, aviá idèia de coar e d’anar far sa nisadeta. Un bon jorn li escapa e se’n va.
En passent a La Vaissièira tròba lo pastre.
Lo pastre li fa :
“E ben onte vas poleta ?
– O vau a La Punissièira far ma nisadeta !
– E se te manjave ?
– O non, me manges pas que quand davalarai serai pus grasseta e pèi aurai ma nisadeta en plus !
– E ben perque vas amont far ta nisadeta, vai-te’n !”
Un pauc pus naut, tròba lo rainald.
Lo rainald li fa :
“Onte vas poleta ?
– E ben vau a La Punissièira far ma nisadeta !
– E se te manjave ?
– E non que quand davalarai serai pus grasseta !
– E ben vai-te’n !”
Abita a Pradals. A Pradals tornarpareil,tròba lo lop.
Lo lop :
“E ben poleta de la Maçoneta ! Onte vas ?
– E ben vau a La Punissièira far ma nisadeta !
– E se te manjave ?
– O non que quand davalarai serai pus grasseta e aurai ma nisadeta !”
E fa(gu)èt. Se’n va amont, pònd sos uòus. Sai pas se n’i aviá una dotzena o tretze o catòrze enfin… Pònd sos uòus, se met a los coar. Vint-a-un jorns après catòrze pols o tretze, sai pas quantes n’i aviá. E ela esperèt tres o quatre jorns que los poletons posquèsson davalar e prenon lo camin del retorn.
Mès se dobtava un pauc de çò que li anava arribar…
En efèt, quand seguèt a Pradals…
Mès aviá dejà preparat sos poletons, aviá mes un espigon de blat sus chaca cap de sos pols. E ne laissèt un que i aviá pas res mes.
Alara en davalent bien sûr,quand seguèt a Pradals tornar, tròba lo lop :
“E ben poleta ! Quanta polida nisadeta que as ! E de qu’as mes sul cap de tos poletons ?
– E ben veja : i ai mes un cap de lop. Se vòls que i te mète lo tiune, passa-m'aicí !”
Per çò que n’i aviá un qu’aviá pas res.
Lo lop, quand vei aquò, atrapa sa coeta entre sas dents e rodèla que rodelaràs, rodèla encara se s’es pas encara arrestat !
Davala a Mièjas-Sòlas. Quand seguèt aquí : lo rainald.
Lo rainald li fa :
“E ben poleta ! As una polida nisadeta !
– E òi !
– E ben ara te vau manjar per çò que pense que siás plan grasseta !
E de qu’as mes sul cap de tos poletons ?
– Ai mes un cap de rainald. E se vòls que li te mète lo tiune, passa-m'aicí !”
E lo rainald, quand vegèt aquò, atrapa sa coeta entre sas dents, se met a rodelar… Rodèla que rodelaràs qu’encara rodèla se s’es pas arrestat !
E contunha son camin.
A La Vaissièira aquò seguèt lo pastre.
E lo pastre :
“E ben poleta ! Vas plan ? Siás plan grasseta ! E ben ara te vau manjar ! E de qu’as mes sul cap de tos poletons ?
– E ben ai mes un cap de pastre. Se vòls que i te mète lo tiune, passa-m'aicí !”
Lo pastre aviá sa correja entre las mans, atrapa sa correja entre las dents e rodèla que rodelaràs qu’encara rodèla se s’es pas arrestat !
E la poleta contunhèt, abitèt al Mas de Raus e la Maçoneta, quand vegèt aquela polida clocada de pols, seguèt contenta, que faguèt de fèstas a sa pola ! »