Lo gorg de Lantoín

« I a, al gofre de Lantoín, un gròs lac ambe de l’ai(g)a tota blua.
Alèra aquí, ancien temps, i aviá un convent. Pareis que li aviá trenta tres surs. E avián una femna per lavar lo linge.
Alèra aquela femna anava lavar lonh. Mès aviá un drollet que li gardavan aquelas surs, lo temps que lavava. Partiá ambe son... Sai pas s’èra una desca o qu’èra aquò, sul cap. Partiá... Anava aval al Pont de l’Espital que èra a mai de 500 mèstres d’aquí. Alèra lavava son linge, l’espandissiá pel prat e tornava partir a l’ostal, al convent. Al convent la noirissián.
Alèra aquel jorn, en mangent, crese(gu)èt veire de dets d’enfant, d’enfantonèl. Ela qu’aviá daissat son dròlle aquí a-n-aquelas surs, agèt paur… Demandèt a veire son dròlle.
Alèra aquelas surs lo li aviá tant, talament bien, arrenjat dins lo breçon, coma se dormiá. Solament aquela femna, sai pas s’èra una senta femna, saquèt un còp de pè a-n-aquel brèç, lo cap rotlèt per tèrra. Òi ! Aquela femna se metèt a plorar e a cridar :
“Senta Vièrja ! Aquel convent es maudit ! Que siasca destruit pel fuòc o per l’ai(g)a !”
Pareis que lo castèl s’enfoncèt e se neguèt.
E es aquí que sorti(gu)èt lo gofre de Lantoín.
E alèra pel bòrd, aquí, li aviá una capèla qu’èra la capèla de sent Namfèsa. E en mème temps que lo castèl s’escrolèt, las campanas rotlèron dins lo gorg. E coma èran en coire, pareis qu’es la causa que l’ai(g)a es blua.
Dison que, per Nadal, se li passatz lo jorn de Nadal, a mèjanèch entendretz las campanas que sònan.
Mès las ai pas entendudas… Z’o ai entendut dire a mon grand-paire que m’a racontada l’istoèra. »