Lo parpalhòl

« L’i aviá un vesin que… – aquò èra pendent l’estiu pardí – aimava bien de biure un bon còp aquí.
Un bèl jorn, arribava per despartinar.
Èra tot sol, aquò èra un vièlh garçon. Alara coma durbi(gu)èt la pòrta, aviá un parpalhòl que se passejava per l’ostal aquí, per la cosina.
“Ò, çò ditz, aquela putassa, aquí ! Daissa-me un pauc que te vau arrenjar de la carvata ieu.”
Alara, de que te fa ? T’atapa la balaja e lo te corsa aquí per la cosina ambe la balaja, a còps de balaja.
Tot en un còp, aquel parpalhòl se va pausar pel carrèu aquí. Se despacha de barrar la pòrta qu’i escape pas.
E totjorn ambe son balag, lo voliá corsar, lo voliá ben atapar.
Tot en un còp, se’n avenèt, atapèt lo balag debàs la palha de milh aquí, debàs la cima e, pan !, un còp de margue de balag per aquel parpalhòl.
Mès que lo parpalhòl se’n anèt, e el de far : “Òi, aquela putassa ! Lo parpalhòl se’n es anat e lo carrèu es davalat !” »