Lo lop e lo fenaire
Introduction
Les anciens racontaient le temps où les loups rôdaient en Rouergue.
Son
Louis MIGAYROUX
né en 1928 à Saint-Beauzély.
Transcription
Occitan
Français
« Oui, ma paura mèra m’aviá racontat una istoèra qu'èra arribada a son papeta que èra dejà atjat.
Èran fermièrs amont al ras de Las Salas e avián de prats que èran luènh, a quatre o cinc quilòmèstres de la bòria.
Èran partits fenairar aqueles prats, al mes de julhet aquí. Avián pas que de buòus a l’epòca e fasián lo camin a pè.
Lo seras, quand agèron finit la jornada, lo papeta èra crebat, ne podiá pas pus, èra dejà atjat, aviá sai que quatre-vints ans o pas luènh. Alara, sabiá que demorava un pauc de rèstas del dinnar, un tròç de lard empr’aquí, un bocin de croston e i aviá una bona sorça dins lo prat, alara di(gu)èt a son enfant :
“Bon, veja, soi crebat anuèch, vau amassar un pauc de fen aquí, far un brave un fenièr e vau dormir aquí. Atal, deman matin, serai sus plaça e me serai repausat.”
Son enfant li di(gu)èt :
“E ben se vòls demorar aquí, demora-z-i. Te pòde pas empachar !”
Lo papeta, pardí, te ramassa un brave fenièr de fen, aquí, se cassa un pauc la crosta ambe çò que demorava del despartin e pièi se fotèt dins lo fenièr.
S’èra endormit e, tot en un còp, dins la nuèch, sentís quicòm que i chaupissiá las cambas e pièi quicòm de cald que li rajava dins los solièrs…
Di(gu)èt :
“Qual sap de qu’es aquò ?”
Sul còp, se revelha, se remena, fasiá clar de luna, te vei un lop que partissiá.
Puta ! La paur comença de lo trapar…
Enfin, te vei partir aquel lop jusc’al fons de la prada aval e, aquel lop, tot en un còp, se fot a bramar, a urlar…
Al cap d’un moment aquò se metèt a respòndre, a drecha, a gaucha, i aviá d’autres lops que respondián.
Puta ! Lo papeta di(gu)èt :
“Aqueste còp, aquò marca mal, te cal tirar d’aquí o te van bandar…”
Èra aquí tot sol, perdut, i aviá pas degús al ras, podiá pas ni sonar ni mai res. I aviá una fònt al mièg del prat e i aviá un rove plantat aquí.
Di(gu)èt :
“I a pas qu’aquela solucion, te cal anar montar sus l’aure, sans aquò los lops te van fretar.”
Mès a quatre-vints ans, per montar sus l’aure… Aquò èra pas facile… Enfin, ambe la paur, reüssi(gu)èt a s’arrapar e pièi, dincas amont, agachava.
Al cap d’un moment, pardí, te vei tota una banda de lops qu’arribavan aval al fons de la prada. N’i aviá sai que una dotzena. Començava de tremblar, urosament èra sus l’aure. Aqueles lops arriban, subtavan lo que los guidava e van al fenièr decònt èra. Mès que, coma i aviá pas degús, totes los autres lops se jetan sus aquel que los aviá menats aquí e èran en trin de lo maltretar.
Lo papeta dincas amont, ditz :
“Grand pòrc, plèt a Dius que los autres te bandèsson, grand pòrc !”
Puta ! Sul còp, totes aqueles los lops, en plaça de contunhar de bagarrar l’autre, se jetan sus aquel aure et allez !E de còps de cais e assajar de sautar dessús…
Puta ! Languissiá que lo jorn arribèssa, lo papeta !
Di(gu)èt :
“Encara finiràn per te davalar…”
Enfin, a fòrça de far, lo jorn comencèt a arribar e, los lops, quand vegèron que podián pas lo far davalar, pichon a pichon se'n anèron e lo papeta sesquèt solatjat.
Sai que jurèt que jamai de sa vida tornariá pas cochar dins un fenièr, la nuèch ! Ambe la paur qu’aviá avuda, lo paure bogre… Aquò i tornèt pas arribar. »
Èran fermièrs amont al ras de Las Salas e avián de prats que èran luènh, a quatre o cinc quilòmèstres de la bòria.
Èran partits fenairar aqueles prats, al mes de julhet aquí. Avián pas que de buòus a l’epòca e fasián lo camin a pè.
Lo seras, quand agèron finit la jornada, lo papeta èra crebat, ne podiá pas pus, èra dejà atjat, aviá sai que quatre-vints ans o pas luènh. Alara, sabiá que demorava un pauc de rèstas del dinnar, un tròç de lard empr’aquí, un bocin de croston e i aviá una bona sorça dins lo prat, alara di(gu)èt a son enfant :
“Bon, veja, soi crebat anuèch, vau amassar un pauc de fen aquí, far un brave un fenièr e vau dormir aquí. Atal, deman matin, serai sus plaça e me serai repausat.”
Son enfant li di(gu)èt :
“E ben se vòls demorar aquí, demora-z-i. Te pòde pas empachar !”
Lo papeta, pardí, te ramassa un brave fenièr de fen, aquí, se cassa un pauc la crosta ambe çò que demorava del despartin e pièi se fotèt dins lo fenièr.
S’èra endormit e, tot en un còp, dins la nuèch, sentís quicòm que i chaupissiá las cambas e pièi quicòm de cald que li rajava dins los solièrs…
Di(gu)èt :
“Qual sap de qu’es aquò ?”
Sul còp, se revelha, se remena, fasiá clar de luna, te vei un lop que partissiá.
Puta ! La paur comença de lo trapar…
Enfin, te vei partir aquel lop jusc’al fons de la prada aval e, aquel lop, tot en un còp, se fot a bramar, a urlar…
Al cap d’un moment aquò se metèt a respòndre, a drecha, a gaucha, i aviá d’autres lops que respondián.
Puta ! Lo papeta di(gu)èt :
“Aqueste còp, aquò marca mal, te cal tirar d’aquí o te van bandar…”
Èra aquí tot sol, perdut, i aviá pas degús al ras, podiá pas ni sonar ni mai res. I aviá una fònt al mièg del prat e i aviá un rove plantat aquí.
Di(gu)èt :
“I a pas qu’aquela solucion, te cal anar montar sus l’aure, sans aquò los lops te van fretar.”
Mès a quatre-vints ans, per montar sus l’aure… Aquò èra pas facile… Enfin, ambe la paur, reüssi(gu)èt a s’arrapar e pièi, dincas amont, agachava.
Al cap d’un moment, pardí, te vei tota una banda de lops qu’arribavan aval al fons de la prada. N’i aviá sai que una dotzena. Començava de tremblar, urosament èra sus l’aure. Aqueles lops arriban, subtavan lo que los guidava e van al fenièr decònt èra. Mès que, coma i aviá pas degús, totes los autres lops se jetan sus aquel que los aviá menats aquí e èran en trin de lo maltretar.
Lo papeta dincas amont, ditz :
“Grand pòrc, plèt a Dius que los autres te bandèsson, grand pòrc !”
Puta ! Sul còp, totes aqueles los lops, en plaça de contunhar de bagarrar l’autre, se jetan sus aquel aure et allez !E de còps de cais e assajar de sautar dessús…
Puta ! Languissiá que lo jorn arribèssa, lo papeta !
Di(gu)èt :
“Encara finiràn per te davalar…”
Enfin, a fòrça de far, lo jorn comencèt a arribar e, los lops, quand vegèron que podián pas lo far davalar, pichon a pichon se'n anèron e lo papeta sesquèt solatjat.
Sai que jurèt que jamai de sa vida tornariá pas cochar dins un fenièr, la nuèch ! Ambe la paur qu’aviá avuda, lo paure bogre… Aquò i tornèt pas arribar. »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...