Lo fustièr-menusièr

« Per que l’aurum del boès de garric peri(gu)èsse pas, lo caliá copar ambe la luna vièlha. E lo fau, per que manèsse pas, lo caliá copar a la mème epòca. Totes los aures, los cal copar dabans que la saba mònte o alara a la davalada coma al mes d’octobre o novembre. Aicí, i aviá bravament de castanhièrs.
Ieu, dins mon aprentissatge, a l’atge de dòtz-a-sèt ans, ai ajut clapat de fustas de granja dins lo bòsc. Èran pas equipats per sortir los aures de dètz mèstres de long e avèm ajut clapat de fustas sus d’aures que fasián soassanta-dètz o quatre-vints de diamèstre al talon. Ieu que èri pas tròp bèl, m’avián fach un echafaudatge per téner la pi(g)assa.
Autres còps, los paísans fasián ressar los castanhièrs per far las granjas, las fenials. Mès, tot lo monde aviá pas de castanhièr e las fasián ambe de garric. Mès lo garric ple(g)a, es pus resistent mès se tòrç. Lo castanhièr, el demòra drech o alèra, se plega, peta.
Ieu, soi un amorós del castanhièr. E quand copam los vièlhses castanhièrs, cal pas laissar totes los regrelhs que i a. De còps, n’i a dètz o dotze. Ne cal laissar pas que tres o quatre. Se ne laissatz dètz o dotze aquò fa de piquets. Mès aquò va pas aquò. De piquets, ne manca pas. Se ne laissatz pas que dos o tres, al cap de trenta ans, aquò fa de plançòls qu’apelam e aquò fa de polit boès d’obratge.
Los vèrnhes, los metián sovent a confir dins los pesquièrses e ne fasián los jos pels buòus o las vacas. Ara totes an petat.
Los beces, pel moment n’i a pertot. Los metián a trempar atanben per far de jos.
Lo fau, n’i a bravament atanben. Autres còps, ne plancavan las fenials. Mès, tot lo monde lo copava pas a la sason que caliá e perissiá. Mès, se lo copatz a la bona sason, es dur coma lo ròc. Ni mai cussona pas. Se copatz un fau e que lo laissètz en bilha coma aquò, sens l’asclar, ven tot jaune, mana. Mana atanben se lo fasètz ressar e que li metètz pas de cistèls entremièg quand las pòsses son fachas. Los cal cistelar e que los cistèls siagan plan en fàcia un de l’autre. Aquí lo boès seca e mana pas.
Çò que apèlan l’aisseta, aquò’s l’ermineta. Los jotièr se'n servon e los charpentièrs atanben mès nautres l’apelàvem l’ermineta o lo cabaissòl.
Apelàvem pas aquò lo parquet disiam lo plancat. Metiam la pòsse coma èra mès èra pas recomendat de las far tròp larjas per çò que se conflavan. Una pòsse de 40 de large, sabètz que… Mès èra penible de forçar, coma o apelavan, las pòsses. L’utís s’apelava lo forçaire.
[Las fenèstras] èran de castanhièr o de garric. Las fasián a la man. Mès ieu ai pas jamai fach de fenèstras a la man. »