Lo rainald e la perdise

« Una perdise arranduda, pecaire, qu’un caçarèl aviá persecutada tot lo matin, se repausava al solelh sul còp de miègjorn, al pè d’un romegàs, pels travèrses de Lacau.
Coqueta, abans de s’endormir, aviá plan alisadas sas plomas que lusissián al solelh coma un polit corsatge de seda. Acalada sus un mantarèl de fuèlhas secas, revava sans dobte a la patz universèla. Mès, plan avisada, seguiá lo conselh de sa mameta : cutava pas qu’un uèlh.
Tot èra siau. Aval, a l’ombra d’un garric, dos pastrons tuavan lo temps en cavelhejant ambe lo cotèl. Las fedas caumavan.
“Ma pichona, seriás plan pus polida se cutavas los dos uèlhs”, diguèt a la perdise una voès misteriosa e calina que sortissiá del romegàs. 
La paura orgulhosa escotèt lo conselh.
Sul pic, doas tanalhas la sarrèron sans l’estofar. Una canalha de rainaldàs la teniá a plen cais, la portava tota viva a quatre rainaldons, que, al fons de la cava, esperavan lo despartin.
Lo rainald filava pel viòl que davalava lo long de l’iguial. 
En passant, embaurèt las fedas, los pastrons levèron lo cap.
“Demanda-li se aquò lo regarda”, diguèt a l’aurelha del rainald la perdise qu’aviá pas perdut l’avisament.
“Aquò te regarda, fenhant ?”, cridèt lo rainald còp sec.
E la perdise quand sentiguèt que l’autre per parlar aviá dessarrat l’estòc, anèt vas Lissentena.
“Fin contra fin, i a pas de doblura.” »