Ai quatre-vints ans passats…

« Filhetas que sètz a maridar, ne fasètz pas coma ieu, embauchatz-vos al pus vite, coma me vesètz, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
Atanben, me prenguessètz pas per la pus desgordida, ni mai per la pus estordida, que me soveni ben plan qu’a l’asile atrapavi totjorn lo premièr prètz e que a quinze ans legissiái a mervelha las ensenhas dels magasins, mès coma me vesètz, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A dòtz-a-uèch ans, pel premièr còp de ma vida, assistèri a una nòça. Aquí vos prometi que n’i aviá de polits e de desgordits mès cap fa(gu)èt pas mon afar e, coma me vesètz, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A vint ans, ne trobavi ben prosses de Pierrons mès ieu auriái volgut un Baptiston, perque sabètz, un Baptiston, aquò’s quicòm d’assiut, e me figuravi que n’i aviá pas un per caduna, atanben ne po(gu)èri pas trobar cap e coma me vesètz, ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar.
A vint-a-cinc ans totjorn, t’entendiái aquelas cancanièiras de femnas que disián : “A vint-a-cinc ans cal pregar, a trenta cal pagar e a quaranta cal plorar !” En ieu-mème, me disiái : “Tu, ne pregaràs pas ni ne ploraràs pas cap, as quaranta-cinc pistoletas dins ta pocheta e, se cal pagar, pagarem !”
A trenta-cinc ans, te sia(gu)èri pus urosa, ne trobèri un Baptiston, polit e revelhat coma ieu l’aviái revat. Vos prometi qu’èrem d’acòrdi... Mès lo paure, per me venir veire, aviá crompat un capèl de calitre, una levita a la coeta d’irondèla, un parelh de guètras a l’escuièira, un parelh de solièrs a l’Empire. Ieu, per li far rampèu, anèri lèu a la vila per m’abilhar. Aval al fons d'una carrièira, te vegèri una quincaillerie. “Aquò’s aicí, me pensèri, que devon èsser los polits abilhaments !” Viste de dintrar e de demandar las darrièiras mòdas. Paure monde, te vegèri totes aquelses emploiats que se metèron a rire e a se cutar de l’uèlh. En ieu-mème me pensèri : “Son joves, los cal excusar... ” Alèra se venguèt presentar davant ieu un grand despenja-salsissas de comís, coma se m’aviá volguda manjar. Se metèron a brandir totas las caçairòlas e las marmitas del magasin... Ieu, te creguèri a un carivari e me demandèri se Baptiston èra pas un viuse. D’aquel còp, fa(gu)èt pas pus mon afar e après aquel ne po(gu)èri pas trobar cap pus e... Ai quatre-vints ans passats e me vòli maridar çaquelà. »