Manhon, clavelaire de Naucèla

« De sus la pòrta de la farga qu'èra pichona se vesiá, al mièg, l'enclutge sul soquet, a drecha lo fuòc, e al fons, contra la paret, la ròda, mena de gabia de l'auçada d'un òme, la ròda que, quand tornejava, fasiá bufar lo conflet. Dins aquela ròda, dos canhòts que tiravan la lenga, arpatejavan e la ròda tornejava, tornejava e lo bufet abrandava lo carbon.
Atal l'òme perdiá pas temps a tirar la cadena del conflet e podiá tustar sur l'enclutge sens s'arrestar.
Quatre o cinc bròcas de fèrre calfavan dins lo fuòc. Ne preniá una e, a còps de martèl, l'aponchava, la tranchava a mièja, engulhava la poncha dins un trauquet de l'enclutge e aquí li fasiá lo cap, tot aquò dins una sola fargada. Tanlèu finit, lo clavèl sautava, sabiam pas cossí, e tombava dins una caisseta al pè del soquet. Alara, Manhon tornava espintar aquela bròca dins la brasa e lo tustadís repreniá. Lo martèl arrestava pas de far tindar l'enclutge e los clavèls totes blaus s'amontavan dins la caisseta.
Un jorn èra de clavèls pels talons, coma de capèls de gendarmas, un autre jorn èra per la sòla dels esclòps. Atal, aquel clavelaire sòudejava pauc a pauc e, amb un pichon ben, fasiá viure sa familha. »