La caça volanta

« Ieu crese que i aviá certenas personas que avián certenas influenças sus maitas. A l’epòca vos aurián fach veire de causas que n’èran pas mès que vos aurián fotuda la panica.
La caça volanta, aquò se passava pas que la nuèt.
La paura maire o aviá dich, èra emploiada al vilatge mès anava jaire al siu ostau. I aviá de la nèu e, quand partiguèt, li diguèron :
“Marie, mefisa-te que, aqueste ser, poiriás veire un tropèl de canhons, mai lo caçaire, mai lo fusilh…”
En efèt, quand siaguèt al mièg del camin entendèt arribar de cans pichons e quicòm de l’alçada d’una persona, un fusilh a l’espatla. Saltèron la paret davant ela e totjorn en l’amont.
Un autre còp, mon paire, mès atí aquò’s pus vièlh, nautres i saiam nascuts, se levava matin lo paure òme, quauques còps, per anar quèrre de faisses de boès, lo diminge. Arribèt la mèma causa mès atí aviá pas parlat a degús. Entendèt arribar de cans de caça, diguèt :
“Mès es pas jorn, aquelses caçaires se son bien levats matin !”
Aquò li venguèt passar pels pès. Çò ditz que aquel òme tocava pas per tèrra. »