L'escòla de las filhas

« Les parents sabián pas legir ni mai sabián pas escriure. Parlaviam pas francés. Mès aquò èra de monde que envoiavan les enfants en classa.
Ieu i anère a tres ans. Pareis que plorère… Ma maire o m’aviá dich que ela anèt estendre de fumièr dins un camp de delai la classa e m’entendiá.
En classa ai avut de missants poents parce que ère pas bien arrenjada. La mèstra diguèt un jorn a las autras filhòtas :
“Avètz pas un miralh per la faire agachar ?”
Una aviá un pichon miralhon mès que ieu lo li fotère per la paret. La mèstra me batèt, me tirèt la borra… Atí mon paire me sortiguèt e m’envoièt en classa a Rossin. I aviá una espèça de sur que fasiá la classa. Aquò èra d’aquelas que lo governament lor aviá donat l’autorizacion de far la classa publica. Ai apres a legir e escriure atí. Aprèssa mes parents cambièron de bòria e atí anère en classa a Laucan. I demorère un ivèrn. I anave les ivèrns. »