Lo fornèl

« “Quora poirai veire fumar,
Del paure ostal ont ieu nasquère,
Sus la tiulada lo fornèl,
Bastit per nòstres paures vièlhs ?” (bis)

Atal cantan nòstres enfants,
Quand partan per la capitala,
E lo ser en clutent los uèlhs,
Cadun pensa a son fornèl. (bis)

Mès lo fornèl de nòstre ostal,
N’a vistas de totas las raças,
Lo jorn que nais un pichonèl,
Que sembla fièr nòstre fornèl ! (bis)

Quand al cloquièr sòna un bon jorn,
Lo carilhon de las batejadas,
Per festijar l’enfant novèl,
Fuma belcòp lo vièlh fornèl. (bis)

E quand l’enfant devengut bèl,
Arriba un jorn son mari(d)atge,
Vesètz un fum tot solennèl,
Sortir de nòstre vièlh fornèl. (bis)

Mès se jamai la mòrt un jorn,
Metiá lo dòu dins l’ostalada,
Coma per sègre l’ama al Cièl,
Fuma tot drich lo vièlh fornèl. (bis)

Quand a la fin de nòstres jorns,
Las cambas se faràn pas lèstas,
Anem morir coma les vièlhs,
Al pè de nòstre vièlh fornèl. (bis) »