Las fièiras de Las Beçadas

« Del temps de ma grand-maire, la pus fòrta èra lo 13 de junh, que les ivèrns èran pus lòngs e l’èrba sortiá pas tan vite.
De mon temps, èra la del 13 d’abriau o del 13 de mai. I aviá de gròssas fièiras. La de la prima èra pus fòrta que Laguiòla e que Lacalm.
Lo matin, metián las bèstias dins les prats, a la poncha del jorn, las anavan veire, las vendián e, quand lo monde del país arribavan, les merchands n’anavan crompar maitas. Les merchands de Rodés arribavan ambe cinc o sièis òmes, lo matin de bona ora. Ne metián un sus cada camin e, quand vesián de bèstias que lor anavan, las quitavan pas per que degús i dintrèsse pas. A l’epòca, disián, quand venián crompar a Las Beçadas, que crompavan de bluas, de vacas magras que reussissián per las montanhas.
Mès lo monde venián vendre de fedas, de pòrcs, de granas de trèfle, de lapins, de polas, de tot… E, tot lo lòng de Las Beçadas i aviá de forenhs. Lo monde avián l’argent a la pòcha, alara, crompavan a-n-aquelses forenhs. Las femnas arribavan a onze oras, manjavan un salsissòt, entre familhas empr’aiquí, las familhas anavan pas plan a l’aubèrja, e lo ser, crompavan ambe l’argent qu’avián a la pòcha.
I aviá de merchands de bestiaus dels paísses estrangièrs. Un còp, aviái setze o dòtz-a-sèt ans, amassère un brau que s’èra perdut. Èra a un nommat Sisart, un merchand de la Dròma, un ancien fermièr del president de la Republica Emila Lobet. Èra vengut tot sol, aquel òme. Aviá comandat tres gròssas betalhièiras de Salèrs de Prats a Sant-Flor e ne fasiá partir encara trenta-cinc a pè que les camions les venián cargar après. »