La cançon de Crosilhac

« Dins un país paure,
Perdut dins l’Aubrac,
I a un coenh que aime,
Aquò’s Crosilhac.
Es aval, s’eleva,
Pausat sus un truc,
En bas i a la Sèlva,
Amont les masucs.

Una verda corona,
Facha de polits prats,
Coma una Madòna,
Ses pès a coronat.
La vida es bona a viure,
Dins mon bèl país,
La passèm pas melhora,
Mèmes a París.

Una verda avenguda,
D’abòrd en arribent,
De sa fresca verdura,
Dòna l’ombra als passents.
Pus nalt i a nòstra glèisa,
Son cloquièr elançat,
Lo monument de pèira,
S’eleva al costat.

Tot prèp sus la colina,
Cranament pausat,
Lo calvèra domina,
Las planas al costat.
E del fons a la cima,
De mai en mai polit,
A Crosilhac tot ritma,
Parfetament garnit.

La Sèlva bolhonenta,
Nòstre supèrbe riu,
D’escrabiças e de trochas,
N’auretz a profusion.
Pus nalt a La Bòria,
E ses camps aplanats,
Trobèm froment e sega,
Jusc’al Prat del Mas.

Sièis còps dins l’annada,
A l’ora de tornar,
Es fièira a Las Beçadas,
I cal totes anar.
D’Imbernet a Barrés,
Trobèm a meissonar,
Del Sastre a-z-Aubusquièrs,
Trobèm a castanhar.

Pus bas al Talha-Bèl,
Als Alaris tot aval,
I canta mai d’un aucèl,
I tròta lo rainald.
Enfin tornèm al Pòcha,
Sèm tornats aplanats,
E s’aimatz una trocha,
Vos poiràn convidar.

Melhor qu’una fortuna,
Al polit Crosilhac,
Aimèm la burga bruna,
E l’èrt viu de pels prats.
De pertot a la ronda,
Es enviat,
Cercatz dins tot lo monde,
Que l’apariaretz pas. »