Marzials

« Sus la pèira roja e brunida,
Marzials a bastit sos ostals
E sa glèisa encara solida
E sos camins pausats sul vals.
Per téner luènh los invejoses,
Volurs e vauriens de tot pial,
Nòstres anciens, qu’èran jaloses,
De parets cenchèron Marzials.
E plan abri(g)ats darrèr las torres,
Podián ambe tranquilitat,
Biure lo vinet,
Que los borres de la vinha avián donat.
Mès Marzials dempièi un bon briu,
A crebat sa vièlha centura,
E nòstre paure niu,
Del passat, garda la figura.
Sas carrièiras son estrangoladas,
E se'n van totas de travèrs,
Son fangosas, mal pavadas,
E se tòrçon coma de sèrps.
Lo Leveson, quand lo vent lucha,
De nòstre vilatge vesin,
De vin, de plançon e de frucha
Aicí el ven se pervesir,
E nos envòia de piòts grasses.
E quand son tornats los bèls jorns,
Que los aucèls nisan als bartasses,
Lo parfum de l’issart en flor.
L’ai(g)a qu'emplís nòstre pegal,
La montanha la nos envòia.
Quand julhet brutla son radal
L’ai(gu)eta fresca es nòstra jòia.
Sèm nascuts dins un bèl país,
Polit al printemps quand se laura,
Polit quand l’ametlièr florís,
Polit quand la grapa se daura,
E qu’es bèl quand l’estiu se sauva,
E que lo freg se fa sentir.
La vinha met sa bèla rauba,
Per endreches color de vin.
Uroses los países cauds
Quand la clartat del cièl davala,
Lo grilhon canta son repaus
Ambe sa sòrre la cigala.
E malgrétot, garçons e filhas
Demòran aicí ambe rabial.
Volrián laissar relhas, faucilhas
E quitar lo paure Marzials.
Creson de trobar cents e milas
E totes los bonurs revats
Enlai dins las polidas vilas.
Quanses n’i a que se son trompats ! »