Quand mon paire nasquèt…

« Quand mon paire nasquèt ieu ère al camp que laurave.
E venguèron me dire :
“Lo paire es nascut !”. Bon.
Me’n vau, e te mete les buòus sus l’esquina e pòrte l’alaire a la man. Pièi, en arribent davant las abilhes, me metère a las comptar. Mès comptave pas les bornhons, comptave las abilhes. E veguère que me’n avián panada una. E de qué te vese : vese lo lop que la preniá. Bon.
Me mete a córrer après per atapar lo lop e l’abilhe. Mès impossible de l’atapar. Enfin, a fòrça de trotar, fini(gu)ère per avere l’abilhe. Sonca èra bien malauta, aquela abilhe. Lo lop li aviá fach mal.
Te sòrte lo cotèl de la pòcha e, ambe lo cotèl, vòle li arrenjar las alas e… Pièi me trobave al bòrd d’un riu. E de qué fau ? Te tombe mon cotèl dins lo riu. Enfin tòrne trobar lo cotèl pièi me’n vau un bocin pus luènh.
Et voilà que les aucèls volián sens dobte me pendre l’abilhe, sai pas bien de qué volián… Enfïn a me picar, a me picar, a me picar… E ieu, ambe lo cotèl, fasiái de machins per que se’n anèsson. Et voilà de qué fau ? Totas las plumas dels aucèls que tomban, que tomban, que tomban, que tomban… E mon cotèl dins aquelas plumas. Metère fuòc a las plumas e impossible de trobar lo cotèl. Trobère lo margue mès lo cotèl aviá fondut e i èra pas pus.
Alara me’n vau chas lo fabre e li dise :
“Voilà, voldriái que me faguèsses un cotelon per metre aquí.
– De qué vòls ? Un croquet ?
– Mès non, vòle pas un croquet ! Vòle un cotelon !
– Ah oui, un croquet !
– Mès non, vòle pas un croquet ! Vòle un cotelon !
– Ah oui, oui, oui, o comprene ! Un croquet !
– E ben fai lo croquet…”
E me fa un croquet.
Et voilà, me’n vau ambe mon croquet. En tornent traversar lo riu de qué te vese ? Una fava dins lo riu.
Ambe mon croquet, t’amasse la fava. E quand arribère a l’ostau, plante ma fava, per l’òrt. Et voilà qu'aquela fava se met a possar, a possar, a possar… E, a fòrça de metre de ramas e de ramas e de ramas, mès totjorn montava pus naut.
Enfin, l’auton arribèt e calguèt amassar las favas. Bon. Te prene un grand panièr e me mete a amassar las favas. Sonca coma un imbecile, al luòc de montar a la cima e de las amassar en davalent, comence a las amassar pel bas. E quand arribère a la cima de la rama, aviái lo panièr plen e, ioc !, la rama peta. Et voilà que tombère per tèrra !
E en tombent per tèrra, tombère sus un roquet e me fa(gu)ère un trauquet. E aquel trauquet l’ai gardat dempièi ! »

« Quand mon paire nasquèt ieu ère al camp que laurave. Venguèron me dire :
“Lo paire es nascut !”
Me’n vau, te mete les buòus sus l’esquina e pòrte l’alaire a la man. Pièi, en arribent davant las abilhes, me metère a las comptar. Mès comptave pas les bornhons, comptave las abilhes. Veguère que me’n avián panada una. E de qué te vese : vese lo lop que la preniá.
Me mete a córrer après per atapar lo lop e l’abilhe. Mès impossible de l’atapar. Enfin, a fòrça de trotar, fini(gu)ère per avere l’abilhe. Sonca èra bien malauta, aquela abilhe. Lo lop li aviá fach mal.
Te sòrte lo cotèl de la pòcha e, ambe lo cotèl, vòle li arrenjar las alas… Pièi me trobave al bòrd d’un riu. E de qué fau ? Te tombe mon cotèl dins lo riu. Enfin tòrne trobar lo cotèl pièi me’n vau un bocin pus luènh.
Les aucèls volián sens dobte me pendre l’abilhe, sai pas bien de qué volián… Enfïn a me picar, a me picar, a me picar… E ieu, ambe lo cotèl, fasiái de machins per que se’n anèsson e de qué fau ? Totas las plumas dels aucèls que tomban, que tomban, que tomban, que tomban… E mon cotèl dins aquelas plumas. Metère fuòc a las plumas e impossible de trobar lo cotèl. Trobère lo margue mès lo cotèl aviá fondut e i èra pas pus.
Me’n vau chas lo faure e li dise :
“Voldriái que me faguèsses un cotelon per metre aquí.
– De qué vòls ? Un croquet ?
– Mès non, vòle pas un croquet ! Vòle un cotelon !
– Ah oui,un croquet !
– Mès non, vòle pas un croquet ! Vòle un cotelon !
– Ah oui, oui, oui, comprene ! Un croquet !
– E ben fai lo croquet…”
Me fa un croquet.
Me’n vau ambe mon croquet. En tornent traversar lo riu de qué te vese ? Una fava dins lo riu.
Ambe mon croquet, t’amasse la fava. Quand arribère a l’ostau, plante ma fava, per l’òrt. Aquela fava se met a possar, a possar, a possar… E, a fòrça de metre de ramas e de ramas e de ramas, totjorn montava pus naut.
Enfin, l’auton arribèt e calguèt amassar las favas. Te prene un grand panièr e me mete a amassar las favas. Sonca coma un imbecile, al luòc de montar a la cima e de las amassar en davalent, comence a las amassar pel bas. Quand arribère a la cima de la rama, aviái lo panièr plen e, ioc !, la rama peta. Tombère per tèrra !
En tombent per tèrra, tombère sus un roquet e me fa(gu)ère un trauquet. E aquel trauquet l’ai gardat dempièi ! »