Lo rainald e lo grelh

« Une fois, il y avait un rainald e èra pas bien, bien, bien, bien polit. Èra puslèu un bocin mal elevat.
Et il va faire pipi dans la maison du grillon.
E aquò aviá tot inondat, lo grelh podiá pas pus se’n sortir… Et enfin, aquò anava pas, declarèron la guèrra.
Se reüni(gu)èron totes dos e lo rainald diguèt :
“Bon, ieu vau amenar totas mas bèstias. E tu amenas las tiás.
– Oui, oui, oui, oui, oui, oui… O vam far ! O vam far !”
E se’n van.
Alara lo grelh se’n va trobar las abilhas, las vèspas, les dragons, las moscas e tot aquò. Pièi se’n va cercar las vacas, las fedas, totas las bèstias que son pas missantas.
E lo rainald, de son costat, va cercar les lops… enfin totas las bèstias que manjan las autras. Et voilà !
E se’n van.
Avián donat rendez-vous a la cima d’un puèg.
E lo rainald disiá al lop :
“Ten, agacha, agacha, agacha çò qu’arriba. Agacha, veses. Poiretz bien manjar, agacha las gintas fedas que i a, les gintes pòrcs, las gintas vacas…” Et bon, voilà !
Sonca, tot d’un còp, las vèspas, les dragons, las abilhas èran en l’èrt. Agachavan pas, les autres, agachavan pas lo cièl. E tot d’un còp, passan al-dessús de las vacas e filan sul rainald, sus les lops, sus tot aquò… Mès aquelas bestiòuas picavan, picavan, picavan… E aquò èra una debandada completa mès les lops sabián pas end se metre, les rainalds non plus…
Enfin un rainald pus malin que les autres se metèt a l’ai(g)a. E se metèt a cridar :
“A l’ai(g)a, camaradas ! A l’ai(g)a, camaradas, que sans l’ai(g)a ieu ère mòrt !” 
E aquò’s coma aquò que se’n sauvèt quauques unses, totes mori(gu)èron pas. »

« Un rainald èra pas bien polit. Èra puslèu un bocin mal elevat. Anèt far lo pisson dins l’ostau del grelh. Aquò aviá tot inondat, lo grelh podiá pas pus se’n sortir… Enfin, aquò anava pas, declarèron la guèrra.
Se reüni(gu)èron totes dos e lo rainald diguèt :
“Bon, nos vam amenar totes a un endrech. E tu amenas las tiás.
– Oui, oui, oui… O vam far ! O vam far !” Se’n van.
Lo grelh se’n va trobar las abilhas, las vèspas, les dragons, las moscas e tot aquò. Pièi se’n va cercar las vacas, las fedas, totas las bèstias que son pas missantas.
Lo rainald, de son costat, va cercar les lops… enfin totas las bèstias que manjan las autras.
Se’n van.
Avián donat rendez-vousa la cima d’un puèg.
Lo rainald disiá al lop :
“Ten, agacha, agacha çò qu’arriba. Agacha, veses. Poiretz bien manjar, agacha las gintas fedas que i a, les gintes pòrcs, las gintas vacas…”
Sonca, tot d’un còp, las vèspas, les dragons, las abilhas èran en l’èrt. Les autres agachavan pas lo cièl. Tot d’un còp, passan al-dessús de las vacas e filan sul rainald, sul lop, sus tot… Aquelas bestiòuas picavan, picavan, picavan… Aquò èra una debandada completa mès les lops sabián pas end se metre, les rainalds non plus…
Un rainald pus malin que les autres se metèt a l’ai(g)a. E se metèt a cridar :
“A l’ai(g)a, camaradas ! A l’ai(g)a, camaradas, que sans l’ai(g)a ieu ère mòrt !” 
E aquò’s coma aquò que se’n sauvèt quauques unses, totes mori(gu)èron pas. »