Les dos aucèls

« I aviá una femna, èra viusa e aviá dos enfantons. E per les elevar, s’èra plaçada dins un restaurant e fasiá la cosina.
E arribèt un òme ambe dos enfantons egalament e aquel òme, en rota, aviá trobat quauqu’un que li aviá donat dos aucèls. E li aviá dich :
“Voilà ces dos aucèls. Dels dos enfants, se un manja lo cap de l’aucèl e l’altre lo cur de l’aucèl, un serà papa e l’altre serà rei.”
Alara l’òme arriba e di(gu)èt :
“Es que me poiriatz pas far còire aquelses dos aucèls, aquelses dos aucelons ?”
Alara lo patron di(gu)èt :
“Si ! Si !” E apelèt la bona e li di(gu)èt :
“Ten ! Fasètz còire aquelses dos aucelons !”
E ses enfants, a-n-aquela femna, pardí, vesián còire les dos aucelons :
“Mamà ! Dona-nos ’n un bocin ! Fai-nos les tastar mamà ! Fai-nos les tastar !”
E cossí far per resistar a de gòsses que vos demandan quicòm ?
Di(gu)èt :
“Oui mais voilà, aquò se coneisserà !”
Pièi di(gu)èt :
“A non, ten ! Aquò se coneisserà pas gaire, vau prene lo cur de l’un e lo pichon cap de l’altre ! E aquò se veirà pas !”
E fa(gu)èt manjar lo cap a un e lo cur a l’altre. E, a l’òme li portèron les dos aucèls, les enfants mangèron les dos aucèls mès ni l’un ni l’altre s’apercebèt pas que mancava lo cap ni mai que mancava un cur.
Et bon, la femna contunhèt d’elevar ses gòsses coma podiá… Et puis voilà que quand devenguèron bèlses, en efèt, un devenguèt papa e l’altre devenguèt rei.
E lo bonòme que aviá portat les aucèls a pas jamai compres perque ses enfants èran pas devenguts çò que l’altre li aviá prometut. Per ce que avián pas manjat…, la femna èra tombada a avere lo cur e lo cap que caliá. »

« I aviá una femna, èra viusa e aviá dos enfantons. Per les elevar s’èra plaçada dins un restaurant e fasiá la cosina.
Arribèt un òme ambe dos enfantons tanben e aquel òme, en rota, aviá trobat quauqu’un que li aviá donat dos aucèls. Li aviá dich :
“Voilà aquelses dos aucèls. Dels dos enfants, se un manja lo cap de l’aucèl e l’altre lo cur de l’aucèl, un serà papa e l’altre serà rei.”
Alara l’òme arriba e di(gu)èt :
“Es que me poiriatz pas far còire aquelses dos aucelons ?”
Alara lo patron di(gu)èt :
“Si ! Si !” Apelèt la bona e li di(gu)èt :
“Ten ! Fasètz còire aquelses dos aucelons !”
Ses enfants, a-n-aquela femna, pardí, vesián còire les dos aucelons :
“Mamà ! Dona-nos ’n un bocin ! Fai-nos les tastar mamà ! Fai-nos les tastar !”
E cossí far per resistar a de gòsses que vos demandan quicòm ? Di(gu)èt :
“Mès aquò se coneisserà !”
Enfin di(gu)èt :
“A non ten ! Aquò se coneisserà pas gaire, vau prener lo cur de l’un e lo pichon cap de l’altre ! E aquò se veirà pas !”
E fa(gu)èt manjar lo cap a un e lo cur a l’altre. A l’òme li portèron les dos aucèls, les enfants mangèron les dos aucèls mès ni l’un ni l’altre s’apercebèt pas que mancava lo cap ni mai que mancava un cur.
La femna contunhèt d’elevar ses gòsses coma podiá… Quand devenguèron bèlses, en efèt, un devenguèt papa e l’altre devenguèt rei. E lo bonòme que aviá portat les aucèls a pas jamai compres perque ses enfants èran pas devenguts çò que l’altre li aviá prometut. Per ce que la femna èra tombada a avere lo cur e lo cap que caliá. »