L'òrra bèstia de la coeta verda

« Un còp, i aviá un mossur que voliá se maridar. Mès aviá pas cap d’ostau. La filha qu’anava veire voliá ben se maridar amb el mès caliá que aguèsse quicòm per poire anar viure. Cercava totjorn e trobava pas.
Enfin, fa(gu)èt la rencòntra d’un òme bien vestit, bien galhard, que li di(gu)èt :
“Ò mès se vòls, ieu ai un ostau que pòde te cedar. Se tròba al mièg d’un bòsc mès aquò es bien polit, bien ginte. Solament i seràs que per trenta ans, dins trenta ans vendrai te veire e te demandarai quicòm ! E se me respondes coma cal e que saches aquò que te vòle dire, l’ostau serà tiu ! Sinon autrament te prendrai, vendràs amb ieu !”
Bon… Lo tipe : trenta ans aquò èra luènh aquel afaire, i di(gu)èt :
“Òc ben, vòle ben !”
Anèt abitar aquel ostau e se maridèt.
Mès les trenta ans passèron. E, tot d’un cop, quand veguèt qu’aquò arribava, ne venguèt triste, triste. E sa femna li demandava totjorn :
“Mès de qué as ? Siás malaute ? De qué as ?”
Un bèl jorn lo li di(gu)èt :
“Sabes ben que quand nos maridèrem aviái pas d’ostau. E m’an donat aquel, mès les trenta ans s’acaban dins quauques jorns e lo tipe va tornar e me va pausar un tas de questions e ieu sai pas se vau sabere respòndre ! E se sabe pas respòndre, me pendrà amb el !
– À !, la femna li di(gu)èt, ten fagas pas ! Tot s’arrenjarà ! Mès quan jorn diu venir ?”
Alara calculèt e li di(gu)èt :
“Ieu crese qu’aquò serà dijòus que ven !”
La femna fa pas ni una, ni doas, te di(gu)èt pas res a l’òme, mès va cercar una granda topina de mèu e une plena colcera de plumas. Se desabilha e se met dins la topina de mèu. Se passa de mèu pertot e apièi se va rotlar dins las plumas. Alara las plumas se còlan sul mèu e aquò fasià una bèstia coma l’òm vig pas gaire. Va a l’òrt, copa un grand pòrre e se lo met coma coeta.
E se’n va pel camin que diviá arribar lo tipe. Alara aquí, di(gu)èt :
“Vau ben sabere de qué vòl lo tipe. Quand me veirà, va pas conéisser aquela bèstia e va dire quicòm. Me caldrà bien escotar aquò que va dire.”
En efèt, lo Diables arriba a chaval, bien vestit. E lo chaval pren paur. Alara se met a dire :
“Anèm, Arcival ! De qu’es aquel afaire ? De qu’as paur ?”
Lo chaval recuolava totjorn. Alara lo tipe davala de chaval e vei aquela bèstia.
“Diables ! E ben... Aquò fa quaranta mila ans que passe per aquel bòsc e foi de Lucifer ai jamai vist una bèstia pariuna !” Se’n va.
La femna se’n va viste a l’ostau, se trempa dins d’ai(g)a calda e fa fondre tot aquò. Se vestís e va trobar l’òme. E li di(gu)èt :
“Escota ! Ton tipe va venir. L’ai vist. Escota bien çò qu’a dich ! O te dise. El s’apela Lucifèr, lo chaval s’apela Arcival e aquò fa mai de quaranta mila ans que passa dins aquel bòsc ! E se te pausa aquelas questions, sauràs i respòndre ! Ara se te’n parla d’altras te pòde pas res dire qu’a pas res dich de mai !” Se’n va.
Lo Diables arriba, apèla lo bonòme e li ditz :
“Vene per te pausar las questions que t’ai dichas e voldriái ben saupre se sabiás cossí s’apèla mon chaval ?
– Ton chaval ? Ò ton chaval s’apela Arcival !
– Oui ! Oui ! Oui ! As devinat ! Aquò’s aquò ! E ieu ?
– E ben tu, t’apèlas Lucifèr !
– Lucifèr, oui ! As devinat ! E ben ara diga-me quant de temps i a que ieu passe per aquel bòsc ?
– Ò ! Aquò fa aumensa... Aquò fa mai de quaranta mila ans que i passas !”
Alara lo Diables comprenguèt e se metèt a dire :
“Oï ! Aquela òrra bèstia de la coeta verda !” »