Per Marcilhac

« La vileta que mai m’agrada,
Es assetada
Dins un valon,
De la bisa es bien abrigada,
Amai del solelh del Miègjorn.
De Marcilhac pòrta lo nom,
Es renommada,
Es renommada,
Coma la flor de l’Avairon,
E de bon vin, n’i a que lo siu,
Per ieu.

Quand la vinha se fa polida,
Cencha florida
Del costarèl,
Sa verda color se marida,
Ambe lo tendre blu d’al cèl.
Raussinholet, mon gint’aucèl,
Canta la vida,
Canta la vida,
Canta lo sòrt del vinhairon,
E fai totjorn, près d’aquel riu,
Ton niu.

Sa blòda verda sus l’esquina,
Crenau camina,
Tecat d’argent,
Del vièlh molin blanc de farina,
Fa virar la ròda en passent.
Quantes de còps me passegent,
Devàs Molinas,
Devàs Molinas,
M’es arribat de m’arrestar,
Près de son ai(g)a a l’escotar,
Cantar.

Enfants, nos fasquem pas de bila,
Sèm pas dos mila,
Nos cal aimar,
Dins aquesta comba tranquilla,
Nos cal trencar, biure e cantar,
Sus l’èrba anem nos assetar,
Fòra la vila,
Fòra la vila,
E per tastar lo vin novèl,
Copem, en fraires, lo chaudèl,
Rossèl. »