La cançon de Concorés (Per Concorés)

« La vileta que mai m’agrada,
Es pausada sul Causse comtal.
De la bisa es pas abrigada,
Ni mai del solelh del Miègjorn.
De Concorés, pòrta lo nom,
Es renommada,
Es renommada,
Coma la flor de l’Avairon,
E de sos cades n’i a que los sius,
Per ieu.

Quand la prima es aboriva,
Cencha florida de la palada,
Sa color verda se marida,
Ambe lo tendre blu d’al cèl.
Raussinholet, polit aucèl,
Canta la vida,
Canta la vida,
Canta la cançon dels anhelons,
E per aquel boisson, fai totjorn,
Ton niu.

D’al causse a la ribièira,
Dordon camina, tecat d’argent,
Del vièlh molin blanc de farina,
Fa virar la ròda en passent,
Quantes de còps m’es arribat,
Devàs Rodesla,
Devàs Rodesla,
Près de son ai(g)a de m’assetar,
Per l’escotar,
Cantar.

Enfants, nos fasquèm pas de bila,
Sèm pas nombroses, nos cal aimar,
Sus aquela plana polida,
Nos cal trincar, biure e cantar.
E per tastar lo ròcafòrt ambe lo vin novèl,
Copèm en fraires lo cantèl,
Rossèl. »