Lo lop e lo rainald

« A-n-aquel cloquièr, i aviá de mèl e, lo rainald ambe lo lop, lo volián anar manjar.
Lo rainald, que èra coquin, di(gu)èt :
“I vau anar ieu e tu esperaràs per velhar que degús nos vege pas !”
Lo rainald anèt manjar lo mèl mès que, quand volguèt tornar sortir, la pòrta s’èra barrada. Tornejava, tornejava...
L’enveja de cagar lo prenguèt, te va cagar dins la topina de mèl. Ambe lo briat que demorava, t’acaptèt tot aquò.
Per sortir, se pengèt a la còrda de la campana e lo sonièr venguèt veire de qué i aviá al cloquièr. Del temps que dubrissiá la pòrta, lo rainald s’escapèt.
Alara, di(gu)èt al lop :
“Vai-z-i tu, aquò's ton torn...”
Lo lop, tot colhonàs, que s'èra pas trachat de res, te va manjar lo mèl.
Mès que, la pòrta s’èra tornada barrar... Se pengèt a la còrda de la campana e lo campanièr arribèt. Mès que se mefisava aquel còp ! Tornèt vite barrar la pòrta, atapèt la coeta del lop e la li te copèt !
Lo paure lop parti(gu)èt sens coeta…
“Rainald, te vòle manjar ! M’aviás pas daissat de mèl, i aviá pas que de mèrda ! E ara, veja, m’as facha copar la coeta !
– Mès non, me manges pas, lop, te'n farai una ambe d’estopas. I a de pastras aval que fialan d’estopas...”
Alara lo rainald te va panar quauquas estopas a las pastras e te fa una coeta al lop. Mès que aquela coeta èra tota borrudassa e lo lop totjorn agachava alai darrèr...
“M’agrada pas, te vòle manjar !
– Non, me manges pas, aquò s’arrengarà. Vèja, an fach un fuòc ara aval, las pastras, li passas un briat vite, aquò flambuscarà la coeta e serà polida !”
Çò que fa(gu)èt mès que lo fuòc l'assubtèt e la coeta s’aluquèt...
Las pastras li cridavan :
“A l’ai(g)a, lopon, a l’ai(g)a !”
E lo lop se neguèt. »