La verquièira

« Una filha se voliá maridar mès que èra pas richa e trobava pas gaire degús que la volguèssa. Èra pro coquina e, un jorn, anèt dire a Mossur lo curat :

“Mossur lo curat, lo miu pairin m’aviá donat cinc mila francs e los ai perduts, se podiatz o dire lo diminge en cadièira, se quauqu’un o aviá trobat, lo me poiriá tornar...
– Ambe plaser, o farai."
Alara lo diminge, lo curat di(gu)èt :
“Madomaisèla Unatala a perdut cinc mila francs..."
Tot lo monde quilhava las aurelhas dins la glèisa...
“Aquela filha, cossí a cinc mila francs ? La cresiam pas tan richa... Aquò nos fariá un partit pel nòstre !”
E los junes òmes pardí... al pus lèste per anar demandar la man d'aquela filha. Ela, agèt pas qu’a causir lo que mai l’agradava. Se maridèron.
Una quinzena de jorns après, l’òme di(gu)èt :
“Di(g)a, me mancariá un briat d’argent per crompar una autra vaca, se me podiás balhar un tròç d’aquel argent que as, tu...
– Di(g)a, mon paure, ieu me soi debrolhada coma ai poscut per trobar un òme, tu debrolha-te per trobar una vaca !" »