Lo lop e lo rainald

« Alèra i aviá lo lop… Èran plan d’acòrdi, ambe lo rainald. Las sortidas, las fasián totes ensemble.
E alèra un bon jorn, lo rainald li di(gu)èt :
“Di(g)a, te vòli prene a un airal que veiràs que farem un sadol de mèl.”
E ben. Lo lop èra pas tròp intelligent, lo paure bogre, l’autre li'n fasiá totjorn de pel darrèr, di(gu)èt :
“E ben mès vau venir !”
Bien, se’n van.
Alèra i aviá lo sacristenh, aviá metut un bornhon dins la glèisa, dins la sacrestia. E i aviá juste l’airal per passar, vesètz, la pòrta èra traucada, i aviá juste l’airal per passar.
Alèra dintrèron aquí, pardí, e lo lop el que i aviá un moment qu’aviá pas manjat res, lo trobava bon aquel mèl, ne fotèt un conflal, ne fotèt un conflal a ne petar presque.
E lo rainald se mesfisava, di(gu)èt :
“Te cal pas tròp manjar perque i a juste aquel trauc per passar e se ne mangi tròp passarai pas.”
E quand agèron finit, pardí, di(g)a, se'n anèron.
Lo rainald passèt mès que l’autre po(gu)èt pas passar.
E alèra i di(gu)èt :
“A… rainald, rainald ! Te manjarai ! Te manjarai ! Ara pòdi pas sortir mès te manjarai !
– Me manges pas, te vau delivrar, vas veire.”
Te li di(gu)èt :
“Trapa la còrda de la campana e veiràs que lo sonièr te vendrà sonar e delivrar en mème temps.”
Manca pas. Lo tipe se fot a la còrda e : Pinga, pinga ! Pinga, panga !
Lo sonièr entendèt aquel trabalh, vitament se’n va a la glèisa, qu’èra en trenh de rebu(g)ar un bartàs a costat del cementèri, aquí.
E se’n va a la glèisa ambe lo rebuc. Te vegèt aquela bèstia que pindolava a la campana. Al moment que passa, i me fot un còp de rebuc, li còpa la coeta.
E alèra lo rainald èra defòra qu’esperava, i di(gu)èt :
“Rainald, rainald ! Me’n as facha una ! Te manjarai ! Finta-me cossí soi ! Ai pas de coeta ! Ai pas de coeta, que soi malurós ! Ai pas de coeta !
– Di(g)as pas res, te’n farem far far una coeta. Veses aval, i a de femnas que fialan la cambe, anam aval e te faràn una coeta.”
Los tipes parton aval, pardí, e lo rainald lor di(gu)èt :
“Lo lop a perdut la coeta, cal que li’n fa(gu)èssetz una.
– E ben, li anam far una.”
Èran ambe d’estopas, t’entortilhèron un airal, i fa(gu)èron coma po(gu)èron e i fa(gu)èron una coeta.
Alèra lo lop, al cap d’un moment, di(gu)èt :
“Mès finta, rainald, cossí soi ! La coeta que m'an facha ! Comprenes que me’n pòdi pas tornar coma aquò. Aqueste còp te vau manjar !
– Me manges pas, colhon ! Finta, i a aquela barta que crama, aval, i passaràs, veiràs. Aquela coeta, aquò se rabastinarà, paure, auràs una coeta supèrba !”
E ben. Davalan a costat d’aquela barta que cramava, i passa la coeta mès que, figura-te, dins un res la coeta cramèt amai un tròç de la borra !
Aquí o prenguèt pas per rire… Aquí di(gu)èt :
“Aqueste còp te vau manjar !
– E ben, se me vòls manjar, manja-me macassiu ! Manja-me !”
Et allez !Parti(gu)èron a la corsa.
Alèra juste… Lo rainald agèt juste lo temps de se claure dins lo terrièr, l’autre sia(gu)èt aquí e i fot la pata sus la siá, sus aquela del rainald.
Alèra lo rainald, quand se vegèt pres, aquí di(gu)èt :
“A ! Creses de téner la patòta, tenes pas qu’una raiçòta !”
Lacha aquela pata per atrapar la raice. Mès que, d’aquel temps, lo tipe se clau(gu)èt dins lo daquòs e sai pas cossí fa(gu)èt lo lop, sai pas cossí s’arrenguèt apèi. »