Lo conte de la merlhòta

« Un matins, i aviá lo rainald que passava pel camin de La Comba e tornava dintrar. De la nuèch èra pas content perqu'aviá pas trobat res per manjar.
D'un sol còp, t'entendèt la merlhòta que cantava al cap d'un grifolh e se di(gu)èt :
“Vau veire perqué canta aquela merlhòta.”
I di(gu)èt :
“Merlhòta, de qué as a tant cantar ?
– A… se sabiás ! Aquesta nuèch m'an espelit quatre merlhons, polits, polits coma un cuol de cabrit !”
E lo rainald se di(gu)èt :
“Cossí poiriái faire per los i atrapar ?”
Di(gu)èt a la merlhòta :
“Los as batejats, aqueles merlhons ? Se vòls los te batejarai…
– A… ben se vòls.
– Alara fai-los me veire !”
Davala lo niu ambe los quatre merlhons e lo rainald, d'un sol còp, te manja los quatre merlhons.
E la merlhòta se metèt a plorar, se metèt a plorar… Plorava… E lo rainald parti(gu)èt a quatre cambas se'n anar estremar dins las cavas d'Estanillas.
E la merlhòta plorava, plorava, plorava…
E, d'un sol còp, passèt lo can de Meli qu'entendèt la merlhòta plorar e i di(gu)èt :
“Mès de qué ploras, merlhòta ?
– Òi, i di(gu)èt, se sabiás… Aviái quatre polits merlhons, polits coma un cuol de cabrit e lo rainald, aquel salòp, m'a dich que los me voliá batejar e ben sabes pas ? Los m'a manjats totes quatre.”
Lo can de Meli que coneissiá aquel rainald, que lo galopava cada nuèch perque i veniá virar al torn del polalhièr per ensajar de trapar quatre polas, di(gu)èt :
“Escota, i anam faire quicòm, nos cal venjar !”
Li di(gu)èt :
“Vas faire çò que te vau dire. Ieu, me vau anar metre al pè del polalhièr, farai lo mòrt e tu, te tornaràs metre a cantar. Lo rainald, quand t'entendrà cantar, vendrà demandar de que cantas e i diràs que siás contenta perque lo can de Meli es crebat al pè del polalhièr e es amont ja(g)ut la gula dubèrta. E i diràs que per se venjar de çò que t'a galopat sovent, i te calriá anar cagar dins la gòrja.”
Coma i di(gu)èt, la merlhòta se tornèt metre a cantar.
Lo rainald, bien sûr,entendèt cantar la merlhòta e i tornèt en di(gu)ent :
“Se jamai aviá maites de merlhons, veiriái ben.”
I di(gu)èt :
“De qué cantas, merlhòta ?”
La merlhòta di(gu)èt :
“A… se sabiás, aquela puta de can de Meli es crebat, aval al pè del polalhièr, e sabes de qué i te calriá anar faire perque t'a galopat sovent ? Vai-z-i cagar dins la gòrja !”
Alara lo rainald di(gu)èt :
“A… as una bona idèia ! I vau anar.”
E alara se'n va al pè del polalhièr. Lo can èra ja(g)ut la gula dubèrta. Lo rainald se metèt al-dessús de la gula, s'esparraquèt e èra prèste a i cagar dins la gòrja quand lo can, que l'agachava del coin de l'uèlh, i sautèt a las cuèissas, lo mordi(gu)èt, lo teniá, lo teniá e lo rainald cridava, cridava, i fasiá mal…
E la merlhòta disiá :
“Administra-lo, ara, aquel salòp, bateja-lo ! Bateja-lo !” »