Lo cabrit del curat

« Aquí aquò se passava dins los temps anciens. I aviá de curats un pauc pertot a l’epòca mès èran pas tròp… Alara sovent arribava que las paroassienas apr’aquí, en venguent a la messa lo diminge, li portavan quicòm per manjar : un polet, un canard, un lapin…
Aquel còp, aquò èra una païsana qu'aviá quauquas cabras, aquel jorn li portèt un cabrit. E li portèt aquel cabrit, èra prèste, prèste a far còire. Se metèron a biure lo cafè e, quand agèron begut lo cafè, pièi tot d’un còp Mossur lo curat se trachèt… Di(gu)èt :
“O mès qu'aquò’s ora d’anar dire ma messa !”
E parti(gu)èt dire sa messa e las femnas contunhèron a discutar.
Quand la femna sesquèt partida, la serventa di(gu)èt :
“Mès ai pas demandat a Mossur lo curat cossí voliá que li fasquèsse còire aquel cabrit !”
E cossí cal far ? Qual sap ? Ara, cossí faire per li demandar ?
Alara se'n va sus la pòrta de la sacristiá, teniá lo cabrit pels pès, lo teniá aquí en naut e lo curat èra amont que prechava. La vesiá ben mès, cossí far per lo li dire ? Li podiá pas dire.
Alara bon… Se tornèt recuolar un pauc, esperèt un pauc. Mossur lo curat tornèt davalar de sa cadièira, de prechar e, tot en un còp, tornèt aparéisser, èra en trenh de cantar la prefàça, lo curat. Alara la te tornèt veire que brandissiá lo cabrit… Alara se met a li faire coma aquò :
“E tus aval, la brava Marinon,
Que ne tenes lo cabrit pels pès,
Fai-ne la mitat bolhit,
La mitat rostit…”
I aviá as una banda de monde, qu'aquò èra una pichòta paroèssa, n'i aviá una cinquantena benlèu. Èran aquí :
“Qual sap ? Mès lo nòstre curat pèrd lo cap ! Es vengut caluc !”
Alara pièi se metèt a lor cantar mès aquí pièi lo lor di(gu)èt en francés :
“Mes chers paroissiens,
La liturgie est quelque chose de très compliqué…
Mais vous en découdrez là,
Après un moment de méditation…” »